Now it is time to finish the Pan America Higway, - that is, ride the south part of this great route. We have been planning this for a while and finally found time to do this. We only have two months to finish it and it is doable for us. We will ship our bikes to Los Angeles, California and start from there riding south until we hit the water again ! I will ride my same old trusted bike, the Yamaha XT 660 r, 2007, which has been my partner around the world. My brother will try new things, and ride his very unusual bike, the Track 800 diesel. It will be interesting to see how that bike will handle this tour.
Morgunútgáfan / Radio interview....
27/11/2014
Hrafnhildur Halldórsdóttir og hennar fólk hefur boðið okkur bræðrum í Morgunútgáfuna á RÚV í fyrramálið. Einar er að vísu í Shanghai í Kína og á því erfitt með að mæta á staðinn. En hann verður í beinni línu frá Shanghai. Við ætlum að spjalla aðeins um komandi mótorhjólaferð, undirbúninginn, hvaða lönd við förum til ofl ofl. Einnig ætla þau að spyrja Einar út í það hvernig sé að búa og vinna i Kína. Örugglega skemmtilegt spjall...
It's always fun to visit Hranfhildur and the other great people at the Morgunútgáfan radio show. They covered our RTW trip in 2007 and are also planning on checking in on us this time around, once a week, throughout the entire 8 week trip. My brother Einar joined us from Shanghai and we all had fun in this casual interview. Since the interview was in Icelandic, here are some of the main questions we attempted to answer:
Q: What are your destinations?
A: That's a tough one. We honestly don't know exactly. We know where we begin and end the trip, but everything in between is flexible and not planned extensively. The adventure will start in California and we will ride down to Mexico and down the entire South American continent, until we reach the most southern part of the mainland.
Q:How long will the trip take?
A:We have approximately 8 weeks to finish this trip.
Q:What's the appeal of riding a motorcycle?
A: That's really difficult to answer, there are so many things. First of all, it's our background and the way we were raised around machines and in a home where traveling was a big part of life. Second, there something appealing about the connection to nature, fighting the elements. Finally, it's the simplicity of carrying all of your "stuff" with you, and break away from your daily routine. But the only way people can get it is by trying it for themselves!
Q:You must have a good relationship in order to work together on a trip like this?
A: Of course, it is crucial to be able to work together when things are tough, we are tired, and need to solve difficult problems. We were able to do it in 2007, and we are confident that we will have no problems this time too.
Q: Where do you think you will be on Christmas?
A: (Jokingly) We will be in Central or South America. Only time will tell!
27/11/2014
Hrafnhildur Halldórsdóttir og hennar fólk hefur boðið okkur bræðrum í Morgunútgáfuna á RÚV í fyrramálið. Einar er að vísu í Shanghai í Kína og á því erfitt með að mæta á staðinn. En hann verður í beinni línu frá Shanghai. Við ætlum að spjalla aðeins um komandi mótorhjólaferð, undirbúninginn, hvaða lönd við förum til ofl ofl. Einnig ætla þau að spyrja Einar út í það hvernig sé að búa og vinna i Kína. Örugglega skemmtilegt spjall...
It's always fun to visit Hranfhildur and the other great people at the Morgunútgáfan radio show. They covered our RTW trip in 2007 and are also planning on checking in on us this time around, once a week, throughout the entire 8 week trip. My brother Einar joined us from Shanghai and we all had fun in this casual interview. Since the interview was in Icelandic, here are some of the main questions we attempted to answer:
Q: What are your destinations?
A: That's a tough one. We honestly don't know exactly. We know where we begin and end the trip, but everything in between is flexible and not planned extensively. The adventure will start in California and we will ride down to Mexico and down the entire South American continent, until we reach the most southern part of the mainland.
Q:How long will the trip take?
A:We have approximately 8 weeks to finish this trip.
Q:What's the appeal of riding a motorcycle?
A: That's really difficult to answer, there are so many things. First of all, it's our background and the way we were raised around machines and in a home where traveling was a big part of life. Second, there something appealing about the connection to nature, fighting the elements. Finally, it's the simplicity of carrying all of your "stuff" with you, and break away from your daily routine. But the only way people can get it is by trying it for themselves!
Q:You must have a good relationship in order to work together on a trip like this?
A: Of course, it is crucial to be able to work together when things are tough, we are tired, and need to solve difficult problems. We were able to do it in 2007, and we are confident that we will have no problems this time too.
Q: Where do you think you will be on Christmas?
A: (Jokingly) We will be in Central or South America. Only time will tell!
Fyrsti áfangi / The first phase.....
29/11/2014
Þegar við erum búnir að ná í mótorhjólin og græja þau og gera allt klárt, þá leggjum við af stað í suðurátt. Fyrsti áfanginn verður að hjóla yfir til Mexíkó, Þaðan förum niður BAJA CALIFORNIA skagann. Þetta er 1250 km langur skagi og eru fjórar eyðumerkur á skaganum. Skaginn skiptist í tvö fylki, - Baja California og Baja California Sur. Við munum hjóla alla leið á enda en fara svo örlítið til baka, til borgarinnar La Paz, það sem við munum taka ferju til meginlands Mexíkó.
After we pick up the motorcycles and make all of the preparations, we start heading south. The first phase of our trip will be riding over to Mexico and from there down the Baja California Sur. We will ride to the southernmost part of it before turning around, until we reach the city of La Paz, where we will take a ferry over the mainland of Mexico
29/11/2014
Þegar við erum búnir að ná í mótorhjólin og græja þau og gera allt klárt, þá leggjum við af stað í suðurátt. Fyrsti áfanginn verður að hjóla yfir til Mexíkó, Þaðan förum niður BAJA CALIFORNIA skagann. Þetta er 1250 km langur skagi og eru fjórar eyðumerkur á skaganum. Skaginn skiptist í tvö fylki, - Baja California og Baja California Sur. Við munum hjóla alla leið á enda en fara svo örlítið til baka, til borgarinnar La Paz, það sem við munum taka ferju til meginlands Mexíkó.
After we pick up the motorcycles and make all of the preparations, we start heading south. The first phase of our trip will be riding over to Mexico and from there down the Baja California Sur. We will ride to the southernmost part of it before turning around, until we reach the city of La Paz, where we will take a ferry over the mainland of Mexico
Loksins, loksins / Finally !
30/11/2014
Þá erum við loks komnir í borg englanna, - Los Angeles. Ég kom seint á föstudagskvöldinu og svo kom Einar á laugardagsmorgninum, beint frá Kína. Reyndar frekar skrítið, hann lagði af stað frá Shanghai á laugardegi klukkan 13:00, og lenti á flugvellinum í Los Angeles á laugardegi klukkan 9:00 eftir 12 tíma flug. Vöruhúsið þar sem hjólin voru var lokuð um helgina og því lítið annað að gera en að skoða sig aðeins um og drepa tímann. Fundum strax út að það þýddi ekkert að vera þarna án þess að vera á bíl, og því leigðum við lítinn bíl sem gaf okkur frelsi til að þvælast um.
Í gær, sunnudag, fengum við okkur bíltúr upp í fjöllin og heimsóttum hinn fræga mótorhjólastað, The Rock Store. Þarna hittast mótorhjóla og bíladellu fólk í hádeginu á sunnudögum. Þarna hitti ég Jay Leno þegar við Einar vorum þarna 2007. Því miður var grenjandi rigning í gær og því enginn á ferð. En við fengum okkar hinn fræga biker burger og skemmtum okkur ágætlega.
Það var svo í morgun sem við vöknuðum með eftirvæntingu og drifum okkur á skrifstofuna hjá flutningafyrirtækinu sem sá um þetta allt saman . Við vorum komnir þarna um klukkan átta og þá byrjaði fjörið, - eða kannski frekar "ekki" fjörið. Það kom í ljós að hjólin komu í vöruhúsið þeirra í morgun ! Og enn vour einhver pappírsvandamál sem eftir var að leysa. Þetta snéri að ameríska tollinum. Eftir langa bið á skrifstofunni á flutningafyrirtækinu kom herra Giovanni, sem var að reyna að hjálpa okkur, og sagði að við þyrftum að borga þeim 950 US dollars, en það væri ekki hægt að borga með seðlum og ekki heldur með kortum. Það yrði að vera "money transfer" eða "money order" Þetta leystis að lokum með þvi að fara í SevenEleven og kaupa þar þetta svokallaða money order. Þar erum við í raun bara að kaupa ávísun sem þeir geta svo notað. Næsta verk var að fara í tollin og sjá hvort hægt væri að klára málin þar. Þeir sendu okkur þangað niður eftir, en sögðu okkur að trúlega væri þetta mjög erfitt. Þeir væru búnir að senda alla pappíra en ekkert gengi hjá þeim. Við fórum á skrifstofuna þeirra og þar beið okkar vopnaðir tollverðir og okkur leist ekki á blikuna. En til að gera langa sögu stutta, þá var þarna einn maður sem tók okkur vel og gerði okkur þetta frekar auðvelt. Fylla út nokkra pappíra og svo kom hann með stimpilinn góða og stimplaði pappírana, - málið leyst. Þega við komum til baka ætluðu þeir ekki að trúa því að værum komnir svona fljótt aftur. Næsta mál var svo að sækja hjólin. Það var annað ævintýri og með hjálp góðra manna og kvenna gekk þetta allt upp að lokum. Hjólin vour sett út á plan og þar dunduðum við okkur við að setja allt saman og koma hjólunum í gang og komast af stað áður myrkrið skylli á. Það náðist nú ekki og við hjóluðum í cirka klukkutíma í myrkrinu til að komast af stað suður fyrir Los Angeles.
Við munum leggja af stað snemma í fyrramálið til að komast yfir landamærin sem fyrst og hjóla vel inn í landið á morgun. Okkur er sagt að hættulegustu svæðin séu næst landamærunum. Þess vegna viljum komast sem lengst á morgun.
We have finally arrived at the city of angels - Los Angeles. I arrived late on Friday but Einar arrived straight from China on Saturday morning. Interestingly enough, he left China at 13:00 on a Saturday, and arrived in Los Angeles, 12 hours later, at 9:00 on the same Saturday! ..
The warehouse that houses our bikes was closed for the weekend so we didn't have much choice but to kill some time and explore the area. We quickly realized that it's impossible to explore without a car, so we rented a car to fix that problem. Yesterday (Sunday), we drove to the mountains and visited the famous "The Rock Store", where motorcycle and car enthusiasts meet on Sundays. This is where I met Jay Leno in 2007 but unfortunately, this time it was pouring rain and therefore nobody around. We made the best of it by having the famous "bike burger" and ended up having a good time.
When we woke up this morning, we were feeling excited and anxious to get to the freight office that handled our bikes. We arrived around 8 AM and that's when the "party" started. By party, I mean the endless paperwork and bureaucracy that we had to deal with. Apparently, they only received our bikes that morning and the problem was with U.S. Customs. After waiting for a long while at the office, mr. Giovanni, the gentleman trying to help us with all of this, told us that we had to pay an additional $950. Americans don't like making things too easy, so he also informed us that we could not pay with money (cash) or a credit card, but only a "money transfer". We solved this by going to the nearest Seven Eleven and buying a money order from them. Next, we had to go to U.S. Customs and see if we could sort out things over there. The freight company warned us that this might be difficult before sending us on our way. When we arrived, we were greeted by heavily armed officers, and we were not feeling very optimistic. To make a long story short, there was one friendly officer who decided to make things a little bit easier for us gave us the much-needed magic stamp - problem solved! When we got back to the freight company, they couldn't believe how little time that took us.
Next, we had to pick up the bikes. That was an entire adventure in itself but with the help of some good people, everything worked out in the end. After we got the bikes, we spent some time piecing everything together, getting them to start, and tried to get out of there before dark. Unfortunately, that didn't happen, so we had to ride for about an hour in the dark to get south of Los Angeles. We will start tomorrow very early to be able to cross the border as soon as possible and ride as far away from the border as possible. The reason we want to do that is because some of the most dangerous areas in Mexico are located close to the border.
30/11/2014
Þá erum við loks komnir í borg englanna, - Los Angeles. Ég kom seint á föstudagskvöldinu og svo kom Einar á laugardagsmorgninum, beint frá Kína. Reyndar frekar skrítið, hann lagði af stað frá Shanghai á laugardegi klukkan 13:00, og lenti á flugvellinum í Los Angeles á laugardegi klukkan 9:00 eftir 12 tíma flug. Vöruhúsið þar sem hjólin voru var lokuð um helgina og því lítið annað að gera en að skoða sig aðeins um og drepa tímann. Fundum strax út að það þýddi ekkert að vera þarna án þess að vera á bíl, og því leigðum við lítinn bíl sem gaf okkur frelsi til að þvælast um.
Í gær, sunnudag, fengum við okkur bíltúr upp í fjöllin og heimsóttum hinn fræga mótorhjólastað, The Rock Store. Þarna hittast mótorhjóla og bíladellu fólk í hádeginu á sunnudögum. Þarna hitti ég Jay Leno þegar við Einar vorum þarna 2007. Því miður var grenjandi rigning í gær og því enginn á ferð. En við fengum okkar hinn fræga biker burger og skemmtum okkur ágætlega.
Það var svo í morgun sem við vöknuðum með eftirvæntingu og drifum okkur á skrifstofuna hjá flutningafyrirtækinu sem sá um þetta allt saman . Við vorum komnir þarna um klukkan átta og þá byrjaði fjörið, - eða kannski frekar "ekki" fjörið. Það kom í ljós að hjólin komu í vöruhúsið þeirra í morgun ! Og enn vour einhver pappírsvandamál sem eftir var að leysa. Þetta snéri að ameríska tollinum. Eftir langa bið á skrifstofunni á flutningafyrirtækinu kom herra Giovanni, sem var að reyna að hjálpa okkur, og sagði að við þyrftum að borga þeim 950 US dollars, en það væri ekki hægt að borga með seðlum og ekki heldur með kortum. Það yrði að vera "money transfer" eða "money order" Þetta leystis að lokum með þvi að fara í SevenEleven og kaupa þar þetta svokallaða money order. Þar erum við í raun bara að kaupa ávísun sem þeir geta svo notað. Næsta verk var að fara í tollin og sjá hvort hægt væri að klára málin þar. Þeir sendu okkur þangað niður eftir, en sögðu okkur að trúlega væri þetta mjög erfitt. Þeir væru búnir að senda alla pappíra en ekkert gengi hjá þeim. Við fórum á skrifstofuna þeirra og þar beið okkar vopnaðir tollverðir og okkur leist ekki á blikuna. En til að gera langa sögu stutta, þá var þarna einn maður sem tók okkur vel og gerði okkur þetta frekar auðvelt. Fylla út nokkra pappíra og svo kom hann með stimpilinn góða og stimplaði pappírana, - málið leyst. Þega við komum til baka ætluðu þeir ekki að trúa því að værum komnir svona fljótt aftur. Næsta mál var svo að sækja hjólin. Það var annað ævintýri og með hjálp góðra manna og kvenna gekk þetta allt upp að lokum. Hjólin vour sett út á plan og þar dunduðum við okkur við að setja allt saman og koma hjólunum í gang og komast af stað áður myrkrið skylli á. Það náðist nú ekki og við hjóluðum í cirka klukkutíma í myrkrinu til að komast af stað suður fyrir Los Angeles.
Við munum leggja af stað snemma í fyrramálið til að komast yfir landamærin sem fyrst og hjóla vel inn í landið á morgun. Okkur er sagt að hættulegustu svæðin séu næst landamærunum. Þess vegna viljum komast sem lengst á morgun.
We have finally arrived at the city of angels - Los Angeles. I arrived late on Friday but Einar arrived straight from China on Saturday morning. Interestingly enough, he left China at 13:00 on a Saturday, and arrived in Los Angeles, 12 hours later, at 9:00 on the same Saturday! ..
The warehouse that houses our bikes was closed for the weekend so we didn't have much choice but to kill some time and explore the area. We quickly realized that it's impossible to explore without a car, so we rented a car to fix that problem. Yesterday (Sunday), we drove to the mountains and visited the famous "The Rock Store", where motorcycle and car enthusiasts meet on Sundays. This is where I met Jay Leno in 2007 but unfortunately, this time it was pouring rain and therefore nobody around. We made the best of it by having the famous "bike burger" and ended up having a good time.
When we woke up this morning, we were feeling excited and anxious to get to the freight office that handled our bikes. We arrived around 8 AM and that's when the "party" started. By party, I mean the endless paperwork and bureaucracy that we had to deal with. Apparently, they only received our bikes that morning and the problem was with U.S. Customs. After waiting for a long while at the office, mr. Giovanni, the gentleman trying to help us with all of this, told us that we had to pay an additional $950. Americans don't like making things too easy, so he also informed us that we could not pay with money (cash) or a credit card, but only a "money transfer". We solved this by going to the nearest Seven Eleven and buying a money order from them. Next, we had to go to U.S. Customs and see if we could sort out things over there. The freight company warned us that this might be difficult before sending us on our way. When we arrived, we were greeted by heavily armed officers, and we were not feeling very optimistic. To make a long story short, there was one friendly officer who decided to make things a little bit easier for us gave us the much-needed magic stamp - problem solved! When we got back to the freight company, they couldn't believe how little time that took us.
Next, we had to pick up the bikes. That was an entire adventure in itself but with the help of some good people, everything worked out in the end. After we got the bikes, we spent some time piecing everything together, getting them to start, and tried to get out of there before dark. Unfortunately, that didn't happen, so we had to ride for about an hour in the dark to get south of Los Angeles. We will start tomorrow very early to be able to cross the border as soon as possible and ride as far away from the border as possible. The reason we want to do that is because some of the most dangerous areas in Mexico are located close to the border.
Mexíkó / Mexico
3/12/2014
Lögðum af stað klukkan átta frá Laguna Beach og hjóluðum áfram meðframs ströndinni. Mjög fallegt umhverfi og þó nokkuð gaman að hjóla þarna. Veðrið var leiðinlegt, rok og rigning. Fljótlega breytiist þetta þó í hefbundna ameríska hraðbrautarkeyrslu í mikilli umferð og einbeitinginn varð að vera á hreinu. Þegar nær dró landamærunum, lagaðist þetta þó aðeins. Við höfðum ákveðið að fara yfir landamærin þar sem þau liggja í gegnum frekar lítinn bæ, Tecate, því við höfðum heyrt að þar væri einfaldara að fara í gegn. Landslagið hafði breyst töluvert á leiðinni og var orðið meira hæðótt og eyðimerkurlegra. Það tók okkur rúmar þrjár klukkustundir að komast yfir landamærin, eftir að hjólin höfðu verið skoðuð og svo tók pappírsvinnan við. Aðalvandamálið var að veksmiðjunúmerið á hjólinu hans Einars passaði ekki inn í kerfið þeirra og þetta tók langan tíma að leysa. Gekk nú allt að lokum. Einnig keyptum við okkur svo tryggingu sem gildir fyrir okkur og hjólin í Mexíko. Við komum inn í landið fullir fordóma og sáum glæpamann og hyski í hverjum manni.. En eftir að hafa verið þarna í þessa þrjá tíma og rætt við þó nokkuð marga aðila, bæði Mexikóa, Ameríkana og Kanadamenn, þá minnkuðu nú fordómarnir og það fór nú heldur að birta til. Allir voru sammála um það að Mexíkóar væru mjög almennilegir, kurteisir, hjálplegir og broshýrt fólk. Það væru klíkur og glæpagengi að berjast hvort við annað og þeir láta ferðamenn og almenning alveg vera. Þetta var okkur sagt allavega. Þegar við loks komumst af stað aftur, var klukkan rúmlega tvö. Við tókum stefnuna til Ensenada, sem er úti við vestur ströndina. Veðrið var enn hundleiðinlegt og hjóluðum við þessa leið í roki og rigningu og mjög gráu veðri. Er við komum til Ensenada var farið að skyggja og hófst nú leit að gististað. Flest hótelin sem sáum voru í miðborginni og vildum við síður vera þar, vegna öryggis og geymslu með hjólin. En við fundum ekkert annað. Sáum svo á gps tækinu að það væri hótel cirka átta kílómetra fyrir utan borgina, niður við ströndina. Við ákváðum að prófa það og þegar við komum þangað kemur í ljós að þetta er fínasta hótel og resort. Okkur leist vel á þetta og hér erum við í góðu yfirlæti nánast einir á hótelinu. Greinilega low season. En hér er gæsla allann sólarhringinn og við því öruggir með hjólin.
We left Laguna Beach at 8:00 and rode along the beach, which was really nice as we enjoyed the beautiful landscape. The weather was not too nice, however, raining and windy. Before we know it, this has turned into a traditional American highway ride and we needed to keep our focus as the traffic was quite heavy...
Things got a little better the closer we got to the border. We had decided to cross the border in the small town of Tecate, since we had heard that it's a little easier to cross there. The landscape kept changing as we approached Tecate and was now characterized by hills and looked a little more like a desert. It took us about 3 hours to cross the border, after a bike inspection and a lot of paperwork. Our main problem was the fact that Einar's bike factory number did not fit into their system but everything was resolved in the end. Before leaving, we decided to buy insurance that will cover our bikes during our time in Mexico. Admittedly, we entered the country full of prejudice, having heard many stories of crime and gangs in that area. However, after spending those 3 hours talking to Mexicans, Americans, and Canadians, that prejudice disappeared as we realized that Mexicans are generally polite, helpful, kind, and happy people. There might be a serious gang problem in the country, so the people and officials worry about them instead of focusing on giving travelers trouble. This is what we heard, anyways.
When we finally got through, it was a little over 14:00, and we started heading towards Ensenada, by the west coast. The weather was very "gray" and we had to ride in very wet and windy conditions. When we arrived at Ensenada, it was getting dark and we had to think about finding a place to spend the night. Most of the hotels were downtown and we would rather not stay there, for security reasons. However, we really didn't find anything else for the longest time. Our GPS told us that there was supposed to be a hotel 8 KM outside the city, so we decided to give that a shot. This turned out to be a really nice hotel or more like a resort, really. We happily booked a room and here we are now, nearly the only guests at the hotel (it must be low-season). They have security guards that keep an eye on our bikes, so we don't have to worry about them tonight.
3/12/2014
Lögðum af stað klukkan átta frá Laguna Beach og hjóluðum áfram meðframs ströndinni. Mjög fallegt umhverfi og þó nokkuð gaman að hjóla þarna. Veðrið var leiðinlegt, rok og rigning. Fljótlega breytiist þetta þó í hefbundna ameríska hraðbrautarkeyrslu í mikilli umferð og einbeitinginn varð að vera á hreinu. Þegar nær dró landamærunum, lagaðist þetta þó aðeins. Við höfðum ákveðið að fara yfir landamærin þar sem þau liggja í gegnum frekar lítinn bæ, Tecate, því við höfðum heyrt að þar væri einfaldara að fara í gegn. Landslagið hafði breyst töluvert á leiðinni og var orðið meira hæðótt og eyðimerkurlegra. Það tók okkur rúmar þrjár klukkustundir að komast yfir landamærin, eftir að hjólin höfðu verið skoðuð og svo tók pappírsvinnan við. Aðalvandamálið var að veksmiðjunúmerið á hjólinu hans Einars passaði ekki inn í kerfið þeirra og þetta tók langan tíma að leysa. Gekk nú allt að lokum. Einnig keyptum við okkur svo tryggingu sem gildir fyrir okkur og hjólin í Mexíko. Við komum inn í landið fullir fordóma og sáum glæpamann og hyski í hverjum manni.. En eftir að hafa verið þarna í þessa þrjá tíma og rætt við þó nokkuð marga aðila, bæði Mexikóa, Ameríkana og Kanadamenn, þá minnkuðu nú fordómarnir og það fór nú heldur að birta til. Allir voru sammála um það að Mexíkóar væru mjög almennilegir, kurteisir, hjálplegir og broshýrt fólk. Það væru klíkur og glæpagengi að berjast hvort við annað og þeir láta ferðamenn og almenning alveg vera. Þetta var okkur sagt allavega. Þegar við loks komumst af stað aftur, var klukkan rúmlega tvö. Við tókum stefnuna til Ensenada, sem er úti við vestur ströndina. Veðrið var enn hundleiðinlegt og hjóluðum við þessa leið í roki og rigningu og mjög gráu veðri. Er við komum til Ensenada var farið að skyggja og hófst nú leit að gististað. Flest hótelin sem sáum voru í miðborginni og vildum við síður vera þar, vegna öryggis og geymslu með hjólin. En við fundum ekkert annað. Sáum svo á gps tækinu að það væri hótel cirka átta kílómetra fyrir utan borgina, niður við ströndina. Við ákváðum að prófa það og þegar við komum þangað kemur í ljós að þetta er fínasta hótel og resort. Okkur leist vel á þetta og hér erum við í góðu yfirlæti nánast einir á hótelinu. Greinilega low season. En hér er gæsla allann sólarhringinn og við því öruggir með hjólin.
We left Laguna Beach at 8:00 and rode along the beach, which was really nice as we enjoyed the beautiful landscape. The weather was not too nice, however, raining and windy. Before we know it, this has turned into a traditional American highway ride and we needed to keep our focus as the traffic was quite heavy...
Things got a little better the closer we got to the border. We had decided to cross the border in the small town of Tecate, since we had heard that it's a little easier to cross there. The landscape kept changing as we approached Tecate and was now characterized by hills and looked a little more like a desert. It took us about 3 hours to cross the border, after a bike inspection and a lot of paperwork. Our main problem was the fact that Einar's bike factory number did not fit into their system but everything was resolved in the end. Before leaving, we decided to buy insurance that will cover our bikes during our time in Mexico. Admittedly, we entered the country full of prejudice, having heard many stories of crime and gangs in that area. However, after spending those 3 hours talking to Mexicans, Americans, and Canadians, that prejudice disappeared as we realized that Mexicans are generally polite, helpful, kind, and happy people. There might be a serious gang problem in the country, so the people and officials worry about them instead of focusing on giving travelers trouble. This is what we heard, anyways.
When we finally got through, it was a little over 14:00, and we started heading towards Ensenada, by the west coast. The weather was very "gray" and we had to ride in very wet and windy conditions. When we arrived at Ensenada, it was getting dark and we had to think about finding a place to spend the night. Most of the hotels were downtown and we would rather not stay there, for security reasons. However, we really didn't find anything else for the longest time. Our GPS told us that there was supposed to be a hotel 8 KM outside the city, so we decided to give that a shot. This turned out to be a really nice hotel or more like a resort, really. We happily booked a room and here we are now, nearly the only guests at the hotel (it must be low-season). They have security guards that keep an eye on our bikes, so we don't have to worry about them tonight.
La Paz Baja California Sur
4/12/2014
Þá eru fyrstu tveir "alvöru" hjóladagar að baki, - um 500 kílómetrar í gær og um 770 kílómetrar í dag ! Vel í lagt og ekki laust við að það taki sig upp gamlir taktar. Nú erum við komnir í gírinn. Að hjóla niður Baja California og Baja California Sur er mikið ævintýri. Náttúrufegurðin er einstök og svo svakalega ólík því sem við eigum að venjast heima á Íslandi. Mér fannst stundum eins og ég væri að hjóla í bíómyndasenu svo skrítið var þetta. Risa kaktusar og alls konar gróður sem maður kannast ekki við. Hingað niður eftir er í raun bara ein aðalleið sem er lífæð fólksins á þessum skaga. Mikið um flutningabíla hlaðnir vörum og nauðsynjum. Þó ég hafi sagt að fólkið væri gott alment, þá er eftirlit mikið þarna, því við höfum þurft að fara í gegnum sjö eftirlitsstöðvar þar sem bílar eru skoðaðir að utan sem innan ef þykja þurfi. Þetta voru fimm stöðvar á vegum hersins og tvær stöðvar sem lögreglan var með. Veit svo sem ekki hverju þeir eru að leyta að en trúlega eru það vopn. Það var aldrei leitað hjá okkur og hleypt strax í gegn. Eitt sinn er við vorum að taka eldsneyti á hjólin á einum af þessum sveitastöðum, kom að okkur náungi sem byrjaði að þrífa rúðuna hjá Einari. Þessi fýr var svona steríótýpa af Mexíkóa, lágvaxinn, þéttur, mikið tattú, stuttbuxur sem náður niður að ökla og þessi fína derhúfa. Hann þreif rúðuna, fór svo að strjúka af speglum og svo brettið og á endanum var hann búinn að strjúka af megninu af hjólinu og á meðan að öllu þessu stóð var hann að tala við Einar / okkur og dást að allri þessari vitleysu okkar. Hann talaði bjagaða littla ensku og var hinn skemmtilegasti. Hann sagði okkur það að hann hefði verið edrú / hreinn í 11 ár og þegar hann var ekki að pússa rúður, þá væri hann með meðferðarstöð fyrir eiturlyfja og áfengis neytendur. Hann hljóp að húsinu og kom með til baka blað samtakanna sem hann vann fyrir og sýndi okkur myndir af sjálfum sér og húsinu ofl. Endaði svo með að biðja okkur um pening og gaf okkur sitthvort eintakið af blaðinu, - fannst kannski að við þyrftum á því að halda ! Dagurinn gekk semsagt vel og vorum við á ferðinni frá klukkan átta í morgun og komum loksins á hótelið klukkan hálf sjö. Of seint, því við þurftum enn og aftur að hjóla í myrkrinu sem við alls ekki viljum. En vegna þess hve langt er á milli staða með síma og netsamband ákváðum við að reyna að komast alla leið til La Paz, sem er höfuðborg Baja California Sur fylkisins. Einnig er þá möguleiki að ná ferjunni á morgun. Hér búa um 215.000 manns og er þetta sú borg í Mexíkó sem er með hvað hæstan lifistandard, Við höfum ekkert séð ennþá en við munum kíkja á borgina á morgun. Við stefnum á að taka ferju á morgun kl. 14:30 yfir á meginlandið og förum til borgar sem heitir Topolobampo. Þetta er ekki borgin sem við ætluðum til en ferjan í hina borgina sem er sunnar, fer ekki fyrr en á sunnudag. Við þurfum því að fara aðeins til baka, - en þetta er jú einu sinni ævintýri.
The first two "real" days of riding are behind us now. We covered about 500 KM yesterday and around 770 KM today! It's safe to say that we are on a roll. Riding down Baja California and Baja California Sur is a true adventure. The landscape is incredible and so different from what we are accustomed to in Iceland. At times, it was almost surreal and I felt like I was in some Hollywood movie seeing those giant cacti and other exoroad tic plants.
The road the we were on is the primary road for this area and so many people rely on this road as it keeps the economy going. We saw a lot of freight trucks, loaded with all sorts of goods, as we rode down this main highway. It was interesting how much security there was on this road. These past two days, we have had to pass 5 different security check points, operated by the military and the police. I'm not sure exactly what they are looking for, but we never had any problems and they let us through every time.
This one time when we were filling up the fuel tank, this stereotypical Mexican came over and started cleaning Einar's Windshield (see photo). He cleaned the entire windshield and then proceeded to clean the mirrors and almost the entire bike. He didn't speak much English, but he did his best to have a conversation with us and was impressed hearing about our trip. We found out that he is a sober alcoholic (for 11 years) and when he is not cleaning windshields, he is running a rehabilitation center for drug addicts and alcoholics. He ran into the building and came back with his organization's pamphlet, containing some pictures of him and the building. He ended up asking us for a donation and gave us a pamphlet each - maybe he thought we needed it!
The day went smoothly overall and we began riding again at 8:00 this morning, arriving at our hotel at 18:30. We were behind schedule because we needed to turn around and this meant that we had to ride in the darkness for quite a while, which we want to avoid. Because places that have phone reception and internet connection are so far apart, we decided to try to reach La Paz, the capitol of Baja California Sur. This gives us the opportunity of catching the ferry tomorrow. Around 215,000 people live here and this city ranks among the top cities in Mexico with the highest living standard. Of course we haven't seen it yet, but we will check it out tomorrow. We are planning on catching the ferry at 14:30 tomorrow, which will take us to a city called Topolobampo on the mainland. This is not the city we were planning on going to, but the ferry to the other city, which is south of Topolobampo, doesn't leave until Sunday. That's why we have to turn around - but that's all right because it's supposed to be an adventure!
4/12/2014
Þá eru fyrstu tveir "alvöru" hjóladagar að baki, - um 500 kílómetrar í gær og um 770 kílómetrar í dag ! Vel í lagt og ekki laust við að það taki sig upp gamlir taktar. Nú erum við komnir í gírinn. Að hjóla niður Baja California og Baja California Sur er mikið ævintýri. Náttúrufegurðin er einstök og svo svakalega ólík því sem við eigum að venjast heima á Íslandi. Mér fannst stundum eins og ég væri að hjóla í bíómyndasenu svo skrítið var þetta. Risa kaktusar og alls konar gróður sem maður kannast ekki við. Hingað niður eftir er í raun bara ein aðalleið sem er lífæð fólksins á þessum skaga. Mikið um flutningabíla hlaðnir vörum og nauðsynjum. Þó ég hafi sagt að fólkið væri gott alment, þá er eftirlit mikið þarna, því við höfum þurft að fara í gegnum sjö eftirlitsstöðvar þar sem bílar eru skoðaðir að utan sem innan ef þykja þurfi. Þetta voru fimm stöðvar á vegum hersins og tvær stöðvar sem lögreglan var með. Veit svo sem ekki hverju þeir eru að leyta að en trúlega eru það vopn. Það var aldrei leitað hjá okkur og hleypt strax í gegn. Eitt sinn er við vorum að taka eldsneyti á hjólin á einum af þessum sveitastöðum, kom að okkur náungi sem byrjaði að þrífa rúðuna hjá Einari. Þessi fýr var svona steríótýpa af Mexíkóa, lágvaxinn, þéttur, mikið tattú, stuttbuxur sem náður niður að ökla og þessi fína derhúfa. Hann þreif rúðuna, fór svo að strjúka af speglum og svo brettið og á endanum var hann búinn að strjúka af megninu af hjólinu og á meðan að öllu þessu stóð var hann að tala við Einar / okkur og dást að allri þessari vitleysu okkar. Hann talaði bjagaða littla ensku og var hinn skemmtilegasti. Hann sagði okkur það að hann hefði verið edrú / hreinn í 11 ár og þegar hann var ekki að pússa rúður, þá væri hann með meðferðarstöð fyrir eiturlyfja og áfengis neytendur. Hann hljóp að húsinu og kom með til baka blað samtakanna sem hann vann fyrir og sýndi okkur myndir af sjálfum sér og húsinu ofl. Endaði svo með að biðja okkur um pening og gaf okkur sitthvort eintakið af blaðinu, - fannst kannski að við þyrftum á því að halda ! Dagurinn gekk semsagt vel og vorum við á ferðinni frá klukkan átta í morgun og komum loksins á hótelið klukkan hálf sjö. Of seint, því við þurftum enn og aftur að hjóla í myrkrinu sem við alls ekki viljum. En vegna þess hve langt er á milli staða með síma og netsamband ákváðum við að reyna að komast alla leið til La Paz, sem er höfuðborg Baja California Sur fylkisins. Einnig er þá möguleiki að ná ferjunni á morgun. Hér búa um 215.000 manns og er þetta sú borg í Mexíkó sem er með hvað hæstan lifistandard, Við höfum ekkert séð ennþá en við munum kíkja á borgina á morgun. Við stefnum á að taka ferju á morgun kl. 14:30 yfir á meginlandið og förum til borgar sem heitir Topolobampo. Þetta er ekki borgin sem við ætluðum til en ferjan í hina borgina sem er sunnar, fer ekki fyrr en á sunnudag. Við þurfum því að fara aðeins til baka, - en þetta er jú einu sinni ævintýri.
The first two "real" days of riding are behind us now. We covered about 500 KM yesterday and around 770 KM today! It's safe to say that we are on a roll. Riding down Baja California and Baja California Sur is a true adventure. The landscape is incredible and so different from what we are accustomed to in Iceland. At times, it was almost surreal and I felt like I was in some Hollywood movie seeing those giant cacti and other exoroad tic plants.
The road the we were on is the primary road for this area and so many people rely on this road as it keeps the economy going. We saw a lot of freight trucks, loaded with all sorts of goods, as we rode down this main highway. It was interesting how much security there was on this road. These past two days, we have had to pass 5 different security check points, operated by the military and the police. I'm not sure exactly what they are looking for, but we never had any problems and they let us through every time.
This one time when we were filling up the fuel tank, this stereotypical Mexican came over and started cleaning Einar's Windshield (see photo). He cleaned the entire windshield and then proceeded to clean the mirrors and almost the entire bike. He didn't speak much English, but he did his best to have a conversation with us and was impressed hearing about our trip. We found out that he is a sober alcoholic (for 11 years) and when he is not cleaning windshields, he is running a rehabilitation center for drug addicts and alcoholics. He ran into the building and came back with his organization's pamphlet, containing some pictures of him and the building. He ended up asking us for a donation and gave us a pamphlet each - maybe he thought we needed it!
The day went smoothly overall and we began riding again at 8:00 this morning, arriving at our hotel at 18:30. We were behind schedule because we needed to turn around and this meant that we had to ride in the darkness for quite a while, which we want to avoid. Because places that have phone reception and internet connection are so far apart, we decided to try to reach La Paz, the capitol of Baja California Sur. This gives us the opportunity of catching the ferry tomorrow. Around 215,000 people live here and this city ranks among the top cities in Mexico with the highest living standard. Of course we haven't seen it yet, but we will check it out tomorrow. We are planning on catching the ferry at 14:30 tomorrow, which will take us to a city called Topolobampo on the mainland. This is not the city we were planning on going to, but the ferry to the other city, which is south of Topolobampo, doesn't leave until Sunday. That's why we have to turn around - but that's all right because it's supposed to be an adventure!
Bíða, bíða og bíða aðeins meira. / Waiting, waiting and then some.
5/12/2014
Þessi dagur var bjartur og fagur og sólin skein glatt og mikill hiti. La Paz er ekki stór borg, en iðandi af lífi og greinilegt að hér eru túristapeningar sem stjórna ferðinni. Hér sjáum við Walmart og fleiri þekkt amerísk vörumerki. Við vissum að ferja færi klukkan 14:30 og því höfðum við í fyrsta sinn smá tíma til að sinna viðhaldi og minniháttar viðgerðum ofl. á hjólunum. Fórum síðan og fundum ferjuna, cirka 30 mín. akstur utan við borgina. Fengum loks miða eftir bið hér og bið þar eftir stimpil hér og stimpil þar. En allt hófst þetta að lokum. Við vorum svo mættir rétt fyrir klukkan eitt og eftir langa og leiðinlega bið lagði ferjan loks af stað um klukkan 15:15. Mexíkóarnir ekkert að flýta sér of mikið. Í stuttu máli sagt, tók ferðin samtals um sjö tíma og fórum við á fyrsta og eina hótelið í bænum. Reyndist vera ágætis hótel, einfalt og ódýrt. Skruppum í búðina á horninu og keyptum okkur drykk og þegar við komum út sáum við pulsuvagninn á horninu og stóðumst við ekki að prófa. Pöntuðum eina með öllu og fengum við frábæra pulsu af bestu gerð.
It was a beautiful day, full of sunshine and warm temperatures. Even though La Paz is not a large city, it is full of life and obviously run by tourism. We also see a lot of major American companies in this city, like Wal-Mart and others.
We knew that the ferry would leave at 14:30, so for the first time on our trip we had some time to put in some minor maintenance work on the bikes. The ferry was approx. 30 minutes away from the city and after waiting for a while, we finally got our tickets. We were on board around 13:00 and ready to go, but unfortunately we had to wait until 15:15, but that's when they finally decided to depart. The Mexicans are not too worried about punctuality. To make a long story short, the trip took about 7 hours and when we arrived, we just booked a room at the first hotel we found. It turned out to be a decent hotel - simple and cheap. We took a trip down to the local corner store to get some drinks and when we cam outside, we noticed a hot dog stand at the corner. We couldn't resist trying "one with everything" and it turned out to be delicious!
5/12/2014
Þessi dagur var bjartur og fagur og sólin skein glatt og mikill hiti. La Paz er ekki stór borg, en iðandi af lífi og greinilegt að hér eru túristapeningar sem stjórna ferðinni. Hér sjáum við Walmart og fleiri þekkt amerísk vörumerki. Við vissum að ferja færi klukkan 14:30 og því höfðum við í fyrsta sinn smá tíma til að sinna viðhaldi og minniháttar viðgerðum ofl. á hjólunum. Fórum síðan og fundum ferjuna, cirka 30 mín. akstur utan við borgina. Fengum loks miða eftir bið hér og bið þar eftir stimpil hér og stimpil þar. En allt hófst þetta að lokum. Við vorum svo mættir rétt fyrir klukkan eitt og eftir langa og leiðinlega bið lagði ferjan loks af stað um klukkan 15:15. Mexíkóarnir ekkert að flýta sér of mikið. Í stuttu máli sagt, tók ferðin samtals um sjö tíma og fórum við á fyrsta og eina hótelið í bænum. Reyndist vera ágætis hótel, einfalt og ódýrt. Skruppum í búðina á horninu og keyptum okkur drykk og þegar við komum út sáum við pulsuvagninn á horninu og stóðumst við ekki að prófa. Pöntuðum eina með öllu og fengum við frábæra pulsu af bestu gerð.
It was a beautiful day, full of sunshine and warm temperatures. Even though La Paz is not a large city, it is full of life and obviously run by tourism. We also see a lot of major American companies in this city, like Wal-Mart and others.
We knew that the ferry would leave at 14:30, so for the first time on our trip we had some time to put in some minor maintenance work on the bikes. The ferry was approx. 30 minutes away from the city and after waiting for a while, we finally got our tickets. We were on board around 13:00 and ready to go, but unfortunately we had to wait until 15:15, but that's when they finally decided to depart. The Mexicans are not too worried about punctuality. To make a long story short, the trip took about 7 hours and when we arrived, we just booked a room at the first hotel we found. It turned out to be a decent hotel - simple and cheap. We took a trip down to the local corner store to get some drinks and when we cam outside, we noticed a hot dog stand at the corner. We couldn't resist trying "one with everything" and it turned out to be delicious!
El Rosario, Mexíkó.
7/12/2014
Skemmtilegur og langur dagur að baki og fyrsti dagurinn á meginlandinu sigraður. Það er töluvert öðruvísi að vera þar og þegar við ókum suður með ströndinni aðalveginn, - þá var það ekki mjög spennandi. Við höfðum á orði að við gætum verið nánast hvar sem er í heiminum þarna, - landslagið var flatt og mikil ræktun þarna og því ekki mikið að sjá. Þetta var aðalvegurinn og því ekki um marga aðra að velja, nema að vera á littlum og þröngum malarvegum en þá mundum við komast harla lítið áfram. Þegar leið á daginn og við búnir að hjóla um 400 kílómetra, ákváðum við að fara aðeins nær ströndinni og sjá hvort að við myndum ekki finna gistingu þar einhversstaðar. Vera ekki í borginni og látunum og reyna að fá smá Mexíkó upplifun. það reyndist bara hin ágætasta ákvörðun, því upplifunin var á endanum mjög mikil þó að við findum ekki gististað. Við þvældumst malarvegi sem á stundum breyttist í slóða og satt að segja vissum við ekki á tímabili hvar við værum. En við rákumst á pínulitil þorp og sáum þá hvernig fólkið býr þarna. Virðist vera mjög einfalt og rólegt líf og ekki mikið um peninga þarna. Mér datt í hug þarna að við myndum kannski bara gista í tjaldinu þessa nótt, - vorum orðnir þreyttir og útkeyrðir og veðrið bara ágætt og því var hugmyndin um að tjalda ekki svo slæm. Ég var rétt búinn að sleppa þessari hugsun þegar slanga, cirka 1,5 - 2 metrar á lengd skreið yfir veginn og ég næstum búinn að keyra yfir hana ! Nei annars, ég held við gistum ekki í tjaldi í nótt. Hótel skal það vera. Fundum á endanum, cirka klukkutíma fyrir myrkur, gamalt hótel þar sem við gátum sett hjólin inn í port beint fyrir framan dyrnar hjá okkur. Herbergið er pínulítið og klósettið og sturtan bak við lágt skilrúm í herberginu. Við fengum engan lykil og hótelstýran / eigandin sagði að við þyrftum engan lykil !! En við erum ánægðir og eftir sturtu og frágang á hjólum röltum við út á götu til að finna okkur eitthvað að borða. Á leiðinni gengum við framhjá klipparanum í bænum og ég skellti mér bara í stólinn og lét laga á mér hausinn. Það var bæði skemmtilegt og ódýrt, - klippingin kostaði 430 krónur, og nú er ég eins og nýr maður. Borðuðum svo úti á torginu mexíkanskan mat og drukkum einn local bjór með. Góður endir á góðum degi. Nýtt ævintýri á morgun.
The first day riding on the mainland was long but fun. It was quite different do ride in this part of Mexico and honestly just not as exciting. The landscape was very flat with endless crop fields and we could have been anywhere in the world really, since there really wasn't much to see.
This was the main road so we didn't have much choice but to use it, because if we would have taken the smaller gravel roads, we would not have made much progress. When we had covered 400 KM, we decided to move closer to the coast and see if we could find a place to spend the night. We didn't want to stay in the city and we wanted to experience the true Mexico. This turned out to be a great decision, since even though we didn't find a place to stay, the experience made it worth it. We rode on tight gravel roads, that sometimes turned into a beaten path and sometimes we honestly didn't know where we were. Finally we came across a small village and that's when we really saw how people live in Mexico. Their lives are simple and quiet and there obviously is not a whole lot of money around. I thought that maybe we should spend the night in our tent tonight, but just as I thought of that, a huge snake, approx. 2 meters long, crawled across the road and I barely was able to evade it. So, on second thought, maybe we should find a hotel tonight!
About an hour before dark, we finally found an old hotel where we could keep our bikes safe. The room was tiny and the shower and toilet was just in the bedroom. We didn't even get a room key and when we asked, the receptionist/owner just told us that we didn't need a key! But we're happy that we found this place and after taking care of our bikes and a shower, we went out to find something to eat. We passed the town's barber on our way and I spontaneously decided to get a haircut. That was a fun, and cheap, experience as it cost me less than $4. Now I'm feeling like a brand new man! We ate Mexican food and drank a local beer outside at the town square. This was a good ending to a great day. A new adventure awaits us tomorrow.
7/12/2014
Skemmtilegur og langur dagur að baki og fyrsti dagurinn á meginlandinu sigraður. Það er töluvert öðruvísi að vera þar og þegar við ókum suður með ströndinni aðalveginn, - þá var það ekki mjög spennandi. Við höfðum á orði að við gætum verið nánast hvar sem er í heiminum þarna, - landslagið var flatt og mikil ræktun þarna og því ekki mikið að sjá. Þetta var aðalvegurinn og því ekki um marga aðra að velja, nema að vera á littlum og þröngum malarvegum en þá mundum við komast harla lítið áfram. Þegar leið á daginn og við búnir að hjóla um 400 kílómetra, ákváðum við að fara aðeins nær ströndinni og sjá hvort að við myndum ekki finna gistingu þar einhversstaðar. Vera ekki í borginni og látunum og reyna að fá smá Mexíkó upplifun. það reyndist bara hin ágætasta ákvörðun, því upplifunin var á endanum mjög mikil þó að við findum ekki gististað. Við þvældumst malarvegi sem á stundum breyttist í slóða og satt að segja vissum við ekki á tímabili hvar við værum. En við rákumst á pínulitil þorp og sáum þá hvernig fólkið býr þarna. Virðist vera mjög einfalt og rólegt líf og ekki mikið um peninga þarna. Mér datt í hug þarna að við myndum kannski bara gista í tjaldinu þessa nótt, - vorum orðnir þreyttir og útkeyrðir og veðrið bara ágætt og því var hugmyndin um að tjalda ekki svo slæm. Ég var rétt búinn að sleppa þessari hugsun þegar slanga, cirka 1,5 - 2 metrar á lengd skreið yfir veginn og ég næstum búinn að keyra yfir hana ! Nei annars, ég held við gistum ekki í tjaldi í nótt. Hótel skal það vera. Fundum á endanum, cirka klukkutíma fyrir myrkur, gamalt hótel þar sem við gátum sett hjólin inn í port beint fyrir framan dyrnar hjá okkur. Herbergið er pínulítið og klósettið og sturtan bak við lágt skilrúm í herberginu. Við fengum engan lykil og hótelstýran / eigandin sagði að við þyrftum engan lykil !! En við erum ánægðir og eftir sturtu og frágang á hjólum röltum við út á götu til að finna okkur eitthvað að borða. Á leiðinni gengum við framhjá klipparanum í bænum og ég skellti mér bara í stólinn og lét laga á mér hausinn. Það var bæði skemmtilegt og ódýrt, - klippingin kostaði 430 krónur, og nú er ég eins og nýr maður. Borðuðum svo úti á torginu mexíkanskan mat og drukkum einn local bjór með. Góður endir á góðum degi. Nýtt ævintýri á morgun.
The first day riding on the mainland was long but fun. It was quite different do ride in this part of Mexico and honestly just not as exciting. The landscape was very flat with endless crop fields and we could have been anywhere in the world really, since there really wasn't much to see.
This was the main road so we didn't have much choice but to use it, because if we would have taken the smaller gravel roads, we would not have made much progress. When we had covered 400 KM, we decided to move closer to the coast and see if we could find a place to spend the night. We didn't want to stay in the city and we wanted to experience the true Mexico. This turned out to be a great decision, since even though we didn't find a place to stay, the experience made it worth it. We rode on tight gravel roads, that sometimes turned into a beaten path and sometimes we honestly didn't know where we were. Finally we came across a small village and that's when we really saw how people live in Mexico. Their lives are simple and quiet and there obviously is not a whole lot of money around. I thought that maybe we should spend the night in our tent tonight, but just as I thought of that, a huge snake, approx. 2 meters long, crawled across the road and I barely was able to evade it. So, on second thought, maybe we should find a hotel tonight!
About an hour before dark, we finally found an old hotel where we could keep our bikes safe. The room was tiny and the shower and toilet was just in the bedroom. We didn't even get a room key and when we asked, the receptionist/owner just told us that we didn't need a key! But we're happy that we found this place and after taking care of our bikes and a shower, we went out to find something to eat. We passed the town's barber on our way and I spontaneously decided to get a haircut. That was a fun, and cheap, experience as it cost me less than $4. Now I'm feeling like a brand new man! We ate Mexican food and drank a local beer outside at the town square. This was a good ending to a great day. A new adventure awaits us tomorrow.
Tula, Mexíkó.
9/12/2014
Another day at the office ! Enn einn dagurinn að baki. Dagurinn í dag og í gær voru dagar sem við bræður köllum ferjudaga. Ekki mikið um að vera og erum að hjóla allan daginn, þ.e. milli níu og tíu tíma á ferðinni. Að baki liggja cirka 500 kílómetrar. Umferðin er frekar mikil og eykst þegar við nálgumst Mexíkó borg og svo erum við að hækka okkur líka. Í dag vorum við að hjóla í cirka 2600 metra hæð yfir sjávarmáli og erum mest á aðalvegunum hér. í dag kólnaði mikið, trúlega vegna hæðarinnar, og vorum við í roki, kulda, ryki og mengun í allan dag. Okkur var kalt og lítið um að vera, - hvorki til að sjá né heyra. Öll einbeitingin er við aksturinn. Í gær vorum við á tvíbreiðuml vegi, þ.e. ein akrein í hvora átt, og ég var að koma yfir hæð á fullri ferð og ég verð nú að segja að mér hafi aðeins brugðið. Á móti mér komu tveir átján hjóla trukkar af stærstu gerð og á fullri ferð, hlið við hlið og stefndu beint á mig. Hjartað stoppaði augnablik held ég og hausinn fór í neyðargír, nú var eins gott að vera fljótur að hugsa. Ég hemlaði eins og ég gat og fór eins utarlega á vegkantinn eins og mögulegt var. Vegkanturinn var hár og óárennilegur og því ekki góður kostur að fara út af, en í neyð myndi ég gera það en með mjög slæmum afleiðingum lika. Rétt þegar trukkurinn á minni akrein var að koma á mig, beygði hann aðeins yfir á sína réttu akrein og hann strauk öxlina á mér þegar hann þaut fram hjá mér ! Ég verð nú að segja að það voru ekki falleg orð né hljóð sem voru viðhöfð inni í hjálminum, - helv.... djö.... ands.... og svo framvegis. Eins gott að hafa hugann við aksturinn hér. Í gær enduðum við í littlum bæ sem heitir Chapala og liggur að fallegu vatni. Þegar við komum þar í gær, rétt fyrir myrkur og vorum að leyta að gistingu, kom að okkur par á mótorhjóli á miðjum aldri og spurðu á þessari líka góðu ensku hvort við værum að leita að gistingu. Ég hélt það nú og hann sagði okkur að elta sig. Hann fór með okkur á þetta líka fallega og snyrtilega hótel sem vinur hans á og þar fengum við að stinga hjólunum inni í bílskur sem var læstur. Það kom í ljós að þetta par var frá Californiu en bjuggu þarna í þessum bæ. Þau voru á leið á sinfóníutónleika á littla mótorhjólinu sínu og sáu okkur þar sem við vorum að vandræðast. Svona geta nú ævintýrin verið stundum og enn aftur finnum við það að allir eru að vilja gerðir til að rétta hjálparhönd ef þörf krefur. Hóteleigandinn og konan hans voru frá Vancouver í Kanada og ráku þetta littla hótel. Nú erum við stutt fyrir utan Mexíkó borg og morgun ætlum að halda áfram suður í átt að Guatemala. Okkur langar ekki inn í stórborgina því þar er ekkert að hafa, bara vesen og umferðarvandræði. Við eigum eftir cirka 1.200 kílómetra til landamæranna, þannig að morgundagurinn og dagurinn þar á eftir verða líka langir. Svo stefnum við á að fara yfir landamærin á fimmtudag. Við erum orðnir spenntir að heimsækja nýtt land. Þá fyrst förum í Suður Ameríku, því Mexíkó tilheyrir Norður Ameríku. Þá byrjar næsti kafli. Nú hefur klukkan breyst og við erum 6 tíma á eftir íslensku klukkunni. Klukkan mun breytast hægt og rólega þar til við verðum aðeins 3 tímum á eftir Íslandi þegar sunnar dregur. En nóg í bili.
Another day at the office has come to an end! Today and yesterday is what Einar and I call transit days, as there is not much going on besides riding all day. We rode for about 9-10 hours/day and covered around 500 kilometers. The traffic has been rather heavy and it only gets worse the closer we get to Mexico City.
We have also been climbing in altitude and today we were about 2600 meters over sea level. Today was also much cooler, probably due to the altitude change, and we had to ride in cold, windy, and dusty conditions all day. Not only were we cold, but we just didn't have much to do, see, or hear. Our concentration needs to be limited to the road at all times and today it definitely paid off. We were riding on a one-lane road, i.e. one lane in each direction, and as I came over a blind hill, I was shocked to see two huge trucks, driving side-by-side, and heading straight towards me. My heart skipped a beat but then my mind went into emergency mode and I took action quickly. I had to decelerate quickly and moved as far to the side of the road as I could. The road verge was high and not ideal to use but if in absolute emergency, I could use it with some serious consequences. Just as the truck was reaching me, he moved slightly on to his appropriate lane and it brushed against my shoulder as it flew by me. The words that were spoken inside my helmet were not pretty at that moment! So you better keep your concentration when riding here.
We ended up in a town called Chapala, by a beautiful lake, yesterday. We arrived there just before dark and as we started looking for a place to stay, a young motorcycle couple came up to us and asked us, in very good English, if we were looking for a place to stay. We happily said yes and they told us to follow them. They brought us to this nice hotel, owned by a friend, and we even got to keep our bikes in a locked garage for the night. It turns out that the couple was from California but is now living in Chapala. They were on their way to an orchestra concert that night when they spotted us and thought that we might need some help. It's amazing how many people are willing to help others in need and that is one of the greatest things about true adventures.
We are right outside Mexico City right now and tomorrow we will continue south toward Guatemala. We don't really want to go through the city, as it usually means nothing but traffic and problems. We have about 1200 kilometers to go until reaching the border, so the next couple of days should be pretty long as well. Our goal is to cross the border on Thursday and we are getting excited to see what Guatemala has to offer. That will be the first time we will be in South America, because Mexico belongs to North America. That will be the beginning of the next chapter. We have crossed another time zone and we are now 6 hours behind Icelandic time. We will continue to cross time zones until we are only 3 hours behind Iceland time. But that's it for now.
9/12/2014
Another day at the office ! Enn einn dagurinn að baki. Dagurinn í dag og í gær voru dagar sem við bræður köllum ferjudaga. Ekki mikið um að vera og erum að hjóla allan daginn, þ.e. milli níu og tíu tíma á ferðinni. Að baki liggja cirka 500 kílómetrar. Umferðin er frekar mikil og eykst þegar við nálgumst Mexíkó borg og svo erum við að hækka okkur líka. Í dag vorum við að hjóla í cirka 2600 metra hæð yfir sjávarmáli og erum mest á aðalvegunum hér. í dag kólnaði mikið, trúlega vegna hæðarinnar, og vorum við í roki, kulda, ryki og mengun í allan dag. Okkur var kalt og lítið um að vera, - hvorki til að sjá né heyra. Öll einbeitingin er við aksturinn. Í gær vorum við á tvíbreiðuml vegi, þ.e. ein akrein í hvora átt, og ég var að koma yfir hæð á fullri ferð og ég verð nú að segja að mér hafi aðeins brugðið. Á móti mér komu tveir átján hjóla trukkar af stærstu gerð og á fullri ferð, hlið við hlið og stefndu beint á mig. Hjartað stoppaði augnablik held ég og hausinn fór í neyðargír, nú var eins gott að vera fljótur að hugsa. Ég hemlaði eins og ég gat og fór eins utarlega á vegkantinn eins og mögulegt var. Vegkanturinn var hár og óárennilegur og því ekki góður kostur að fara út af, en í neyð myndi ég gera það en með mjög slæmum afleiðingum lika. Rétt þegar trukkurinn á minni akrein var að koma á mig, beygði hann aðeins yfir á sína réttu akrein og hann strauk öxlina á mér þegar hann þaut fram hjá mér ! Ég verð nú að segja að það voru ekki falleg orð né hljóð sem voru viðhöfð inni í hjálminum, - helv.... djö.... ands.... og svo framvegis. Eins gott að hafa hugann við aksturinn hér. Í gær enduðum við í littlum bæ sem heitir Chapala og liggur að fallegu vatni. Þegar við komum þar í gær, rétt fyrir myrkur og vorum að leyta að gistingu, kom að okkur par á mótorhjóli á miðjum aldri og spurðu á þessari líka góðu ensku hvort við værum að leita að gistingu. Ég hélt það nú og hann sagði okkur að elta sig. Hann fór með okkur á þetta líka fallega og snyrtilega hótel sem vinur hans á og þar fengum við að stinga hjólunum inni í bílskur sem var læstur. Það kom í ljós að þetta par var frá Californiu en bjuggu þarna í þessum bæ. Þau voru á leið á sinfóníutónleika á littla mótorhjólinu sínu og sáu okkur þar sem við vorum að vandræðast. Svona geta nú ævintýrin verið stundum og enn aftur finnum við það að allir eru að vilja gerðir til að rétta hjálparhönd ef þörf krefur. Hóteleigandinn og konan hans voru frá Vancouver í Kanada og ráku þetta littla hótel. Nú erum við stutt fyrir utan Mexíkó borg og morgun ætlum að halda áfram suður í átt að Guatemala. Okkur langar ekki inn í stórborgina því þar er ekkert að hafa, bara vesen og umferðarvandræði. Við eigum eftir cirka 1.200 kílómetra til landamæranna, þannig að morgundagurinn og dagurinn þar á eftir verða líka langir. Svo stefnum við á að fara yfir landamærin á fimmtudag. Við erum orðnir spenntir að heimsækja nýtt land. Þá fyrst förum í Suður Ameríku, því Mexíkó tilheyrir Norður Ameríku. Þá byrjar næsti kafli. Nú hefur klukkan breyst og við erum 6 tíma á eftir íslensku klukkunni. Klukkan mun breytast hægt og rólega þar til við verðum aðeins 3 tímum á eftir Íslandi þegar sunnar dregur. En nóg í bili.
Another day at the office has come to an end! Today and yesterday is what Einar and I call transit days, as there is not much going on besides riding all day. We rode for about 9-10 hours/day and covered around 500 kilometers. The traffic has been rather heavy and it only gets worse the closer we get to Mexico City.
We have also been climbing in altitude and today we were about 2600 meters over sea level. Today was also much cooler, probably due to the altitude change, and we had to ride in cold, windy, and dusty conditions all day. Not only were we cold, but we just didn't have much to do, see, or hear. Our concentration needs to be limited to the road at all times and today it definitely paid off. We were riding on a one-lane road, i.e. one lane in each direction, and as I came over a blind hill, I was shocked to see two huge trucks, driving side-by-side, and heading straight towards me. My heart skipped a beat but then my mind went into emergency mode and I took action quickly. I had to decelerate quickly and moved as far to the side of the road as I could. The road verge was high and not ideal to use but if in absolute emergency, I could use it with some serious consequences. Just as the truck was reaching me, he moved slightly on to his appropriate lane and it brushed against my shoulder as it flew by me. The words that were spoken inside my helmet were not pretty at that moment! So you better keep your concentration when riding here.
We ended up in a town called Chapala, by a beautiful lake, yesterday. We arrived there just before dark and as we started looking for a place to stay, a young motorcycle couple came up to us and asked us, in very good English, if we were looking for a place to stay. We happily said yes and they told us to follow them. They brought us to this nice hotel, owned by a friend, and we even got to keep our bikes in a locked garage for the night. It turns out that the couple was from California but is now living in Chapala. They were on their way to an orchestra concert that night when they spotted us and thought that we might need some help. It's amazing how many people are willing to help others in need and that is one of the greatest things about true adventures.
We are right outside Mexico City right now and tomorrow we will continue south toward Guatemala. We don't really want to go through the city, as it usually means nothing but traffic and problems. We have about 1200 kilometers to go until reaching the border, so the next couple of days should be pretty long as well. Our goal is to cross the border on Thursday and we are getting excited to see what Guatemala has to offer. That will be the first time we will be in South America, because Mexico belongs to North America. That will be the beginning of the next chapter. We have crossed another time zone and we are now 6 hours behind Icelandic time. We will continue to cross time zones until we are only 3 hours behind Iceland time. But that's it for now.
North America good bye, - Central America here we come !
11/12/2014
Merkum áfanga náð. Í dag kvöddum við Mexíkó, og þar með Norður Ameríku og heilsuðum Guatemala, - fyrsta landinu í Mið Ameríku. Það er nefnilega þannig að Mexíkó er í Norður Ameríku og því er þessi áfangi stór fyrir okkur. Ég get ekki sagt að ég kveðji Mexíkó með miklum söknuði, en upplifunin þar var mikil. Það sem stendur upp úr er sérstaklega að hjóla niður Baja California skagann, - það er alveg einstakt, - eyðimerkur, kaktusar, stórkostlegt landslag og mikil óbyggð. Eftir að við komum yfir á meginlandið, breyttis ferðamynstrið okkar aðeins og við tók meiri hraðbrautarakstur í meiri umferð og á stundum gátum við verið hvar sem er í heimunum. Þó fórum við nokkra kafla þar sem við fórum utan alfaraleiða og var það mjög heillandi. Þetta var allt samkvæmt plani og var þetta gert til að komast aðeins hraðar yfir því við eigum eftir að fara ansi marga kílómetra á stuttum tíma. Því hafa síðustu dagar verið heldur tilbreytingalausir og við köllum þetta ferjudaga. Það var því með spenning og fiðring í maganum sem við lögðum af stað í morgun í átt að landamærum Guatemala. Við gistum í bæ, Comitán de Dominguez, sem er cirka 80 kílómetra frá landamærunum og þar sem við fórum snemma að sofa vöknuðum við snemma og vorum lagðir af stað um klukkan sjö. Leiðin lá eftir vegi Mex 190 sem leiðir okkur að litlum bæ sem heitir Ciudad Cuauhtémoc og er landamærabærinn, en landamærin sjálf eru cirka fimm kílómetrum lengra. Við brunuðum að landamærunum og vorum þar um klukkan níu og þar var allt iðandi af lífi. Mikið af sölubásum og sölumönnum um allt að reyna að selja okkur varning sinn. Ég sá þarna strax hús við landamærin sem leit út fyrir að vera opinber bygging og gekk þar inn. Fann þar mann sem tók mér vel og ég reyndi að koma honum í skilning um að við værum að fara yfir
landamærin og þyrftum að segja upp tímabundna innflutningsleyfinu fyrir hjólin og fá endurgreitt það sem við höfðum borgarð þegar við komum inn í Mexíkó. Að lokum skildi hann mig og sagði að við þyrftum að fara til baka í landamærabæinn og finn þar "the custom building" og fá stimplana þar. Við fórum þangað og eftir nokkurt handapat og bendingar gekk þetta allt saman upp að lokum. Við fórum aftur að landamærunum og nú ókum við beint í gegn. En þá er bara hálf sagan sögð, því það sem höfðum verið að gera hingað til var bara til að komast út úr Mexíkó, nú tók við ferlið að komast inn í Guatemala. Við tók sótthreinsun á hjólunum, einvherju efni spreyjað á dekkin, og svo að sjálfsögðu rukkað fyrir það. Eingöngu hægt að borga með Quetzal, sem er mynt Guatemala, og við að sjálfsögðu ekki með neina mynt ennþá. Þá var mér bent á nokkra aðila sem stóðu á götunni með leðurtösku hangandi um öxlina og héldu á þykkum bunkum að seðlum. Þetta voru semsagt aðilar sem seldu Quetzal myntina. Ég sneri mér að einum og hann keypti af mér tvö hundruð dollara og fékk ég tólfhundruð Quetzal í staðinn. Þeir smyrja vel á en það var ekki um annað að ræða þarna. Þá var hægt að gera upp sótthreinsunina. Ég held að þeir hafi bara spreyjað örlitlu vatni á dekkin, ekkert annað, en hvað getur maður gert, maður bara hlýðir. Svo var það "immigration" sem gekk vel og síðan tollurinn til að fá aftur tímabundið innflutningsleyfir fyrir hjólin. Allt gekk þetta að lokum og allt þetta ferli tók um tvo og hálfan tíma. Ekki svo slæmt og bara það sem við höfðum reiknað með. Veðrið var gott þarna, sól og logn og ekkert of heitt og við afslappaðir og í raun nutum bara augnabliksins. Upplifðum það að vera ókunnugur í ókunnugu landi í framandi umhverfi þar sem maður hvorki talar né les tungumálið ! En það er líklega þetta sem maður er á höttunum eftir í svona ferðalögum, upplifunin er svo gríðarlega sterk þegar allt gengur upp að lokum.
Að ferðast á mili staða í ókunnu landi og heimsækja þorp, bæi og borgir sem maður hefur aldrei heyrt um, ganga svo um göturnar, horfa á fólkið, fá sér að borða á "local" veitingastað eða fá sér götumat (street food) og horfa á fólkð lifa sínu venjulega lífi og vera einu utanaðkomandi aðilarnir þar, er engu líkt. Það er upplifun sem ekki er hægt að fá í neinum ferðaskrifstofupakka. Þessir bæir og borgir eru ekki ferðamannastaðir og ég held að eina leiðin til upplifa svona er að ferðast þangað sjálfur, en það kostar yfirleitt að þú þarft að stíga út fyrir þinn þægindaramma og vera tilbúinn að takast á við þessa litlu daglegu hluti eins og að vera mállaus og spyrja til vegar, finna gististað, ofl ofl.
Talandi um gistingu, þá höfum við nú prófað ýmislegt á ferð okkar. Allt frá því að vera mjööööööög lítið og einfalt yfir í það að vera barasta ágætt. Í fyrradag vorum við á pínulittlum stað og sátum fyrir utan herbegið okkar í litlu porti og tvær rottur hlupu á mili fótanna á mér og þega ég opnaði fataskápinn hlupu þar um nokkrir kakkalakkar og því var þeirri hurð lokað snarlega aftur, - dýnan var grjóóóóthörð og koddinn enn harðari, en öll dýrin í þessu herbergi sváfu bara vel og vöknuðu hress daginn eftir. Þetta er allt spurning um hugarfar !
Og Guatemala tók svo sannarlega vel á móti okkur og ég held ég geti sagt fyrir hönd okkar bræðra, að dagurinn í dag hafir verið einn besti og skemmtilegasti hjóladagur í allri hjólasögu okkar bræðra ! Já, stór orð, en þvílíkt landslag og vegir og veður og allt. Frá landamærunum og til bæjarins þar sem við erum núna, eru um það bil 220 kílómetrar og á allri þessari leið held ég að lengsti beini kaflinn hafi verið um 400 metrar ! Já og það sem meira er, við vorum að hjóla upp og niður fjöllin, frá cirka 600 metrum og upp i yfir 3000 metra og þvi var vegurinn allur í hæðum og hólum, beygjum og sveigjum og lítil umferð og því var þarna um draumaleið allra mótorhjólamanna. Stórkostlegt landslag, skógi vaxnar hlíðar hárra fjalla þar sem vegurinn lá um dali og gil og upp á hæstu tinda og svo kryddaði sólin og vindurinn þetta allt saman og úr varð fullkominn hjóladagur. Þó svo að meðalhraðinn hafi verið mjög lítill, þá rúllaði kílómetramælirinn mun hraðar en þegar við vorum á hraðbrautunum, svo gaman var þetta. Sem dæmi um hve þröngt var þarna stundum í giljunum, þá datt Garmin GPS tækið út stundum þarna niðri.
Dagurinn endaði svo í litlum bæ, Panajachel, við vatn sem heitir Atitlán. Gríðarlega fallegt umhverfi og sumir sem halda því fram að þetta sé fallegasta vatn í heimi. Já það munar ekki um það. Þetta er því svolítill túristabær og því nokkrir sem skilja ensku hér og gera okkur því lífið aðeins léttara. Við röltum aðeins um hér í eftirmiðdaginn þegar myrkrið var að skella á og skoðuðum aðalgötuna hér sem er full af götubúðum og sölubásum sem selja þetta venjulega túristadót. Vorum ekki mjög svangir og fengum okkur því bara "street food" heit samloka með kjöti og grænmeti.
Á morgun er skipulagið að hjóla í gegnum landið og inn í El Salvador. Hlakka mikið til og spenningur í mönnum. Hef heyrt að landamærapappírsflóðið þar sé með því versta sem gerist. Þá verðum við að sjálfsögðu að prófa það. Einar var líka að lesa einhversstaðar af netinu að í El Salvador væri hæsta tíðni morða í allri veröldinni ! Ekki mjög upplífgandi en við trúum ekki öllu sem við lesum. Við trúum því að fólk sé gott eins og við höfum upplifað hingað til.
Nóg í bili og bless þangað til næst.
We have reached the exciting milestone of leaving Mexico and North America, and entering into Guatemala and Central America. I would be lying if I said that I would miss Mexico, even though it was an unbelievable experience. Riding down Baja California was definitely the highlight of Mexico. It was so unique; the desert, giant cacti, amazing landscapes and vast unpopulated areas. Once we reached the mainland, things changed a bit and we started spending more time on highways and in more traffic. We tried to mix things up by going alternative routes, which was really nice. This was all according to plan because we really needed to pick up the speed in order to reach our final destination on time. So, the last few days have been a little monotonous and that's why we were so excited this morning as we headed towards the border.
We stayed in a small town called Cmoitán de Dominguez, which is circa 80 kilometers from the border, and went to bed early so we could start the day around 7:00 the next morning. We took route Mex 190, which led us to the small town of Ciudad Cuauhtémoc, which is the "town on the border" even though the border itself is about 5 kilometers farther. We arrived at the border around 9:00 and there were a lot of people around. People had their stalls with them and tried to sell us all different kinds of products. I quickly spotted a building that looked official, so we walked in, and found a man to whom we tried to explain that we wanted to cross the border. We also needed to cancel our temporary visa for the bikes and get a refund for what we had paid when we entered Mexico. Finally he understood and he told me that we needed to go back to the "town on the border" and find the customs building to get our stamps of approval. To make a long story short, everything worked out in the end in that town and so we headed back to the actual border. This time we went right through, but of course that would be too easy. Up until this point, we had only been trying to leave Mexico and so now we had to start the process of entering Guatemala. We had to have our bikes completely sanitized and of course we were charged for that. But they only accepted Quetzal, the currency of Guatemala, and of course we hadn't gotten our hands on any Guatemalan currency yet. The border control officials suggested that we talked to "those people" as he pointed at individuals standing in the street carrying a large leather bag. Turns out that these individuals were selling currency and even though their fees were ridiculously high, we didn't have much of a choice. This made it possible for us to pay for the sanitation and even though I suspect that they just sprayed a little bit of water on our tires, there's nothing we could do about that either. In this situation, we just do as we are told. Immigration was next, which went well, and then customs, to get another temporary visa for the bikes. Everything worked out in the end and this whole process took about 2.5 hours. This was basically what we expected. The weather was really nice there at the border - sunshine, no wind, but not too hot. So we just enjoyed that moment and the experience of being a foreigner not speaking or reading the local language! Entering such a foreign environment is such a powerful experience and that's what these trips are all about. And it doesn't hurt when everything goes smoothly!
There's nothing like traveling between foreign places, visiting both tiny villages and great cities, walk the streets and watch the people, eat local street food, and experience people live their "ordinary" lives that are out of the ordinary for someone like me. You are like an alien visiting a different world and that kind of experience is not a part of any travel agency package deal. These towns are by no means touristy and the only way to experience this is to make the effort to travel there yourself. But it's not easy, since it usually costs money and you're required to step out of your comfort zone. Having to deal with the multitude of problems, such as not knowing the language, having to find a place to stay, and ask for directions, is not for everybody.
Talk about finding a place to stay. We have experienced a lot of different things during our travels. Everything from the extremely frugal and unsophisticated to the best of hotels. The day before yesterday we ended up at this tiny place and as we sat outside our room, two large rats ran between my legs. Also, as I opened one of the closets in our room, many huge cockroaches crawled out of it, so I just kept that closet closed. The mattress was probably made out of rock and the pillow was even more stiff. But all the creatures in that room slept well that night and woke up refreshed - It's all about your mindset!
We could not have expected a better welcome from Guatemala that day. I believe I can talk for the two of us when I say that this turned out to be one of the best days of riding we have ever experienced! I know, that's saying a lot but such was the beauty of the amazing landscape of Guatemala. The weather, the landscape, and the roads offered the perfect day for any rider. We are now about 220 kilometers from the border and I think the longest straight road during that distance was about 400 meters! Not only were we driving on fun, winding rods, but we also were riding up and down mountains. So the roads were very hilly and the altitude varied from about 600 meters to over 3000 meters over sea level. One can imagine how these conditions make up the perfect day for any rider out there. The hills were covered with trees, the roads twisted around mounds and through canyons, there was little traffic, and the sunshine and calm winds was the cherry on top. The canyons were so narrow that our GPS even occasionally lost satellite connection. Even though our average speed was not the greatest, the odometer turned faster than when we were on the highways, that's how much fun we were having!
We ended up in a small town called Panajachel, by a lake named Atitlán. Just like everything we've experience in Guatemala, the environment was beautiful there and we heard that some people consider this to be the most beautiful lake in the world. That explains why this town has some tourists around but the upside of that is that some people understand English, which makes our lives easier. We spent some of the afternoon wandering around town, just before sunset, and checked out the main street, which was loaded with stores and stalls selling the usual touristy stuff. We weren't that hungry so we decided to just have some street food, a hot sandwich with meat and vegetables.
Tomorrow, we plan on riding through the rest of the country and into El Salvador. We are really excited about that and a little anxious. We've heard that the paperwork on the border is some of the worst you'll find in the world, so it will be interesting to see how that will go. Einar also read somewhere that El Salvador has the highest rate of murders per capita in the world! That's not exactly motivating, but of course we don't believe everything we read. We choose to believe that people, in general, are good and that's all we have experience so far.
Until next time...
11/12/2014
Merkum áfanga náð. Í dag kvöddum við Mexíkó, og þar með Norður Ameríku og heilsuðum Guatemala, - fyrsta landinu í Mið Ameríku. Það er nefnilega þannig að Mexíkó er í Norður Ameríku og því er þessi áfangi stór fyrir okkur. Ég get ekki sagt að ég kveðji Mexíkó með miklum söknuði, en upplifunin þar var mikil. Það sem stendur upp úr er sérstaklega að hjóla niður Baja California skagann, - það er alveg einstakt, - eyðimerkur, kaktusar, stórkostlegt landslag og mikil óbyggð. Eftir að við komum yfir á meginlandið, breyttis ferðamynstrið okkar aðeins og við tók meiri hraðbrautarakstur í meiri umferð og á stundum gátum við verið hvar sem er í heimunum. Þó fórum við nokkra kafla þar sem við fórum utan alfaraleiða og var það mjög heillandi. Þetta var allt samkvæmt plani og var þetta gert til að komast aðeins hraðar yfir því við eigum eftir að fara ansi marga kílómetra á stuttum tíma. Því hafa síðustu dagar verið heldur tilbreytingalausir og við köllum þetta ferjudaga. Það var því með spenning og fiðring í maganum sem við lögðum af stað í morgun í átt að landamærum Guatemala. Við gistum í bæ, Comitán de Dominguez, sem er cirka 80 kílómetra frá landamærunum og þar sem við fórum snemma að sofa vöknuðum við snemma og vorum lagðir af stað um klukkan sjö. Leiðin lá eftir vegi Mex 190 sem leiðir okkur að litlum bæ sem heitir Ciudad Cuauhtémoc og er landamærabærinn, en landamærin sjálf eru cirka fimm kílómetrum lengra. Við brunuðum að landamærunum og vorum þar um klukkan níu og þar var allt iðandi af lífi. Mikið af sölubásum og sölumönnum um allt að reyna að selja okkur varning sinn. Ég sá þarna strax hús við landamærin sem leit út fyrir að vera opinber bygging og gekk þar inn. Fann þar mann sem tók mér vel og ég reyndi að koma honum í skilning um að við værum að fara yfir
landamærin og þyrftum að segja upp tímabundna innflutningsleyfinu fyrir hjólin og fá endurgreitt það sem við höfðum borgarð þegar við komum inn í Mexíkó. Að lokum skildi hann mig og sagði að við þyrftum að fara til baka í landamærabæinn og finn þar "the custom building" og fá stimplana þar. Við fórum þangað og eftir nokkurt handapat og bendingar gekk þetta allt saman upp að lokum. Við fórum aftur að landamærunum og nú ókum við beint í gegn. En þá er bara hálf sagan sögð, því það sem höfðum verið að gera hingað til var bara til að komast út úr Mexíkó, nú tók við ferlið að komast inn í Guatemala. Við tók sótthreinsun á hjólunum, einvherju efni spreyjað á dekkin, og svo að sjálfsögðu rukkað fyrir það. Eingöngu hægt að borga með Quetzal, sem er mynt Guatemala, og við að sjálfsögðu ekki með neina mynt ennþá. Þá var mér bent á nokkra aðila sem stóðu á götunni með leðurtösku hangandi um öxlina og héldu á þykkum bunkum að seðlum. Þetta voru semsagt aðilar sem seldu Quetzal myntina. Ég sneri mér að einum og hann keypti af mér tvö hundruð dollara og fékk ég tólfhundruð Quetzal í staðinn. Þeir smyrja vel á en það var ekki um annað að ræða þarna. Þá var hægt að gera upp sótthreinsunina. Ég held að þeir hafi bara spreyjað örlitlu vatni á dekkin, ekkert annað, en hvað getur maður gert, maður bara hlýðir. Svo var það "immigration" sem gekk vel og síðan tollurinn til að fá aftur tímabundið innflutningsleyfir fyrir hjólin. Allt gekk þetta að lokum og allt þetta ferli tók um tvo og hálfan tíma. Ekki svo slæmt og bara það sem við höfðum reiknað með. Veðrið var gott þarna, sól og logn og ekkert of heitt og við afslappaðir og í raun nutum bara augnabliksins. Upplifðum það að vera ókunnugur í ókunnugu landi í framandi umhverfi þar sem maður hvorki talar né les tungumálið ! En það er líklega þetta sem maður er á höttunum eftir í svona ferðalögum, upplifunin er svo gríðarlega sterk þegar allt gengur upp að lokum.
Að ferðast á mili staða í ókunnu landi og heimsækja þorp, bæi og borgir sem maður hefur aldrei heyrt um, ganga svo um göturnar, horfa á fólkið, fá sér að borða á "local" veitingastað eða fá sér götumat (street food) og horfa á fólkð lifa sínu venjulega lífi og vera einu utanaðkomandi aðilarnir þar, er engu líkt. Það er upplifun sem ekki er hægt að fá í neinum ferðaskrifstofupakka. Þessir bæir og borgir eru ekki ferðamannastaðir og ég held að eina leiðin til upplifa svona er að ferðast þangað sjálfur, en það kostar yfirleitt að þú þarft að stíga út fyrir þinn þægindaramma og vera tilbúinn að takast á við þessa litlu daglegu hluti eins og að vera mállaus og spyrja til vegar, finna gististað, ofl ofl.
Talandi um gistingu, þá höfum við nú prófað ýmislegt á ferð okkar. Allt frá því að vera mjööööööög lítið og einfalt yfir í það að vera barasta ágætt. Í fyrradag vorum við á pínulittlum stað og sátum fyrir utan herbegið okkar í litlu porti og tvær rottur hlupu á mili fótanna á mér og þega ég opnaði fataskápinn hlupu þar um nokkrir kakkalakkar og því var þeirri hurð lokað snarlega aftur, - dýnan var grjóóóóthörð og koddinn enn harðari, en öll dýrin í þessu herbergi sváfu bara vel og vöknuðu hress daginn eftir. Þetta er allt spurning um hugarfar !
Og Guatemala tók svo sannarlega vel á móti okkur og ég held ég geti sagt fyrir hönd okkar bræðra, að dagurinn í dag hafir verið einn besti og skemmtilegasti hjóladagur í allri hjólasögu okkar bræðra ! Já, stór orð, en þvílíkt landslag og vegir og veður og allt. Frá landamærunum og til bæjarins þar sem við erum núna, eru um það bil 220 kílómetrar og á allri þessari leið held ég að lengsti beini kaflinn hafi verið um 400 metrar ! Já og það sem meira er, við vorum að hjóla upp og niður fjöllin, frá cirka 600 metrum og upp i yfir 3000 metra og þvi var vegurinn allur í hæðum og hólum, beygjum og sveigjum og lítil umferð og því var þarna um draumaleið allra mótorhjólamanna. Stórkostlegt landslag, skógi vaxnar hlíðar hárra fjalla þar sem vegurinn lá um dali og gil og upp á hæstu tinda og svo kryddaði sólin og vindurinn þetta allt saman og úr varð fullkominn hjóladagur. Þó svo að meðalhraðinn hafi verið mjög lítill, þá rúllaði kílómetramælirinn mun hraðar en þegar við vorum á hraðbrautunum, svo gaman var þetta. Sem dæmi um hve þröngt var þarna stundum í giljunum, þá datt Garmin GPS tækið út stundum þarna niðri.
Dagurinn endaði svo í litlum bæ, Panajachel, við vatn sem heitir Atitlán. Gríðarlega fallegt umhverfi og sumir sem halda því fram að þetta sé fallegasta vatn í heimi. Já það munar ekki um það. Þetta er því svolítill túristabær og því nokkrir sem skilja ensku hér og gera okkur því lífið aðeins léttara. Við röltum aðeins um hér í eftirmiðdaginn þegar myrkrið var að skella á og skoðuðum aðalgötuna hér sem er full af götubúðum og sölubásum sem selja þetta venjulega túristadót. Vorum ekki mjög svangir og fengum okkur því bara "street food" heit samloka með kjöti og grænmeti.
Á morgun er skipulagið að hjóla í gegnum landið og inn í El Salvador. Hlakka mikið til og spenningur í mönnum. Hef heyrt að landamærapappírsflóðið þar sé með því versta sem gerist. Þá verðum við að sjálfsögðu að prófa það. Einar var líka að lesa einhversstaðar af netinu að í El Salvador væri hæsta tíðni morða í allri veröldinni ! Ekki mjög upplífgandi en við trúum ekki öllu sem við lesum. Við trúum því að fólk sé gott eins og við höfum upplifað hingað til.
Nóg í bili og bless þangað til næst.
We have reached the exciting milestone of leaving Mexico and North America, and entering into Guatemala and Central America. I would be lying if I said that I would miss Mexico, even though it was an unbelievable experience. Riding down Baja California was definitely the highlight of Mexico. It was so unique; the desert, giant cacti, amazing landscapes and vast unpopulated areas. Once we reached the mainland, things changed a bit and we started spending more time on highways and in more traffic. We tried to mix things up by going alternative routes, which was really nice. This was all according to plan because we really needed to pick up the speed in order to reach our final destination on time. So, the last few days have been a little monotonous and that's why we were so excited this morning as we headed towards the border.
We stayed in a small town called Cmoitán de Dominguez, which is circa 80 kilometers from the border, and went to bed early so we could start the day around 7:00 the next morning. We took route Mex 190, which led us to the small town of Ciudad Cuauhtémoc, which is the "town on the border" even though the border itself is about 5 kilometers farther. We arrived at the border around 9:00 and there were a lot of people around. People had their stalls with them and tried to sell us all different kinds of products. I quickly spotted a building that looked official, so we walked in, and found a man to whom we tried to explain that we wanted to cross the border. We also needed to cancel our temporary visa for the bikes and get a refund for what we had paid when we entered Mexico. Finally he understood and he told me that we needed to go back to the "town on the border" and find the customs building to get our stamps of approval. To make a long story short, everything worked out in the end in that town and so we headed back to the actual border. This time we went right through, but of course that would be too easy. Up until this point, we had only been trying to leave Mexico and so now we had to start the process of entering Guatemala. We had to have our bikes completely sanitized and of course we were charged for that. But they only accepted Quetzal, the currency of Guatemala, and of course we hadn't gotten our hands on any Guatemalan currency yet. The border control officials suggested that we talked to "those people" as he pointed at individuals standing in the street carrying a large leather bag. Turns out that these individuals were selling currency and even though their fees were ridiculously high, we didn't have much of a choice. This made it possible for us to pay for the sanitation and even though I suspect that they just sprayed a little bit of water on our tires, there's nothing we could do about that either. In this situation, we just do as we are told. Immigration was next, which went well, and then customs, to get another temporary visa for the bikes. Everything worked out in the end and this whole process took about 2.5 hours. This was basically what we expected. The weather was really nice there at the border - sunshine, no wind, but not too hot. So we just enjoyed that moment and the experience of being a foreigner not speaking or reading the local language! Entering such a foreign environment is such a powerful experience and that's what these trips are all about. And it doesn't hurt when everything goes smoothly!
There's nothing like traveling between foreign places, visiting both tiny villages and great cities, walk the streets and watch the people, eat local street food, and experience people live their "ordinary" lives that are out of the ordinary for someone like me. You are like an alien visiting a different world and that kind of experience is not a part of any travel agency package deal. These towns are by no means touristy and the only way to experience this is to make the effort to travel there yourself. But it's not easy, since it usually costs money and you're required to step out of your comfort zone. Having to deal with the multitude of problems, such as not knowing the language, having to find a place to stay, and ask for directions, is not for everybody.
Talk about finding a place to stay. We have experienced a lot of different things during our travels. Everything from the extremely frugal and unsophisticated to the best of hotels. The day before yesterday we ended up at this tiny place and as we sat outside our room, two large rats ran between my legs. Also, as I opened one of the closets in our room, many huge cockroaches crawled out of it, so I just kept that closet closed. The mattress was probably made out of rock and the pillow was even more stiff. But all the creatures in that room slept well that night and woke up refreshed - It's all about your mindset!
We could not have expected a better welcome from Guatemala that day. I believe I can talk for the two of us when I say that this turned out to be one of the best days of riding we have ever experienced! I know, that's saying a lot but such was the beauty of the amazing landscape of Guatemala. The weather, the landscape, and the roads offered the perfect day for any rider. We are now about 220 kilometers from the border and I think the longest straight road during that distance was about 400 meters! Not only were we driving on fun, winding rods, but we also were riding up and down mountains. So the roads were very hilly and the altitude varied from about 600 meters to over 3000 meters over sea level. One can imagine how these conditions make up the perfect day for any rider out there. The hills were covered with trees, the roads twisted around mounds and through canyons, there was little traffic, and the sunshine and calm winds was the cherry on top. The canyons were so narrow that our GPS even occasionally lost satellite connection. Even though our average speed was not the greatest, the odometer turned faster than when we were on the highways, that's how much fun we were having!
We ended up in a small town called Panajachel, by a lake named Atitlán. Just like everything we've experience in Guatemala, the environment was beautiful there and we heard that some people consider this to be the most beautiful lake in the world. That explains why this town has some tourists around but the upside of that is that some people understand English, which makes our lives easier. We spent some of the afternoon wandering around town, just before sunset, and checked out the main street, which was loaded with stores and stalls selling the usual touristy stuff. We weren't that hungry so we decided to just have some street food, a hot sandwich with meat and vegetables.
Tomorrow, we plan on riding through the rest of the country and into El Salvador. We are really excited about that and a little anxious. We've heard that the paperwork on the border is some of the worst you'll find in the world, so it will be interesting to see how that will go. Einar also read somewhere that El Salvador has the highest rate of murders per capita in the world! That's not exactly motivating, but of course we don't believe everything we read. We choose to believe that people, in general, are good and that's all we have experience so far.
Until next time...
Jaco, Costa Rica - Dagur 15 / Day 15
15/12/2014
Langur dagur að baki í miklum hita og töluverðum vindi. Hitastigið var yfir 40 gráður í dag og það var eins og að hafa heitan hárblásara í andlitið á sér allan tímann. Vera svo í þykkum mótorhjólagalla og öflugum skóm, gerði þetta ekki mjög auðvelt, blautur og klístraður frá toppi til táar. Eins gott að vökva sig mjög vel, því maður er fljótur að þorna upp í svona aðstæðum og það getur verið mjög hættulegt. Það sem gerist er að smám saman fer öll einbeiting og þú verður sljór og slappur, - ástand sem þú ekki vera í þegar umferð er mikil í kringum þig.
Siðustu dagar hafa einkennst af bið, skriffinsku og gjaldeyrisbraski. Hér er ég að sjálfsögðu að tala um landamærin og það brölt sem því fylgir. Við erum búnir að fara yfir fimm landamæri á fimm dögum, - og á morgun (þriðjudag) bætast við ein við í viðbót. Við fórum inn í Guatemala, svo kom El Salvador, síðan Honduras, þar næst Nigaragua og nú í dag fórum við inn í Costa Rica. Á morgun förum við svo inn í Panama. Það er síðasta landið í Mið Ameríku sem við heimsækjum og þá erum við búnir að heimsækja öll löndin þar nema Belize. Það verður að bíða seinni tíma. En aftur að landamærunum, - að fara yfir landamærin hér er ekki svo ýkja flókið, - og þó. Við erum oftast einn og hálfan til þrjá tíma að fara í gegnum landamærin. Þetta er nokkurn vegin svona:
Svona er þetta nokkur vegin og stundum finnst manni mikið í lagt fyrir stuttan tíma. Þetta þarf sem sagt að gera við öll landamærin. Og á meðan öllu þessu stendur, er maður umkringdur mönnum sem vilja "hjálpa" manni með þetta allt saman gegn "vægu" gjaldi. Við höfum prófað að nota þessa gaura og í flestum tilfellum plata þeir mann og ná af manni einhverjum aurum. Við erum nú orðnir nokkuð sjóaðir í þessu núna og þegar þeir nálgast okkur og byrja að tala við okkur og bjóða þjónustu sína, svörum við þeim bara á íslensku og gefast þeir þá fljótt upp á okkur. Fjótlega eftir að við erum svo komnir inn í landið erum við stöðvaðir tvisvar til þrisvar af ýmist lögreglunni eða hernum og þurfum að sína vegabréfið eða ökuskírteinið. Við skiptumst á að sjá um þetta brask allt saman á meðan hinn bíður við hjólin og hefur augu með þeim. Í dag sá ég um allt og á morgun mun Einar sjá um þetta.
Eitt sem er okkur nýstárlegt í þessari ferð okkar, og það er að sjá allar þessar byssur út um allt. Hermenn með vélbyssur, löggur með skammbyssur, vélbyssur eða haglabyssur og svo alls konar verðir út um allt að passa þetta og passa hitt. Þeir eru fyrir innan og utan banka, inni í verslunum og það var meira að segja vopnaður maður fyrir framan klóssettin í einni byggingunni. Þetta finnst manni óþægilegt og er líklega vegna þess að maður er ekki vanur svona. Okkur finnst þetta vera ógn og upplifum óþægilegar tilfinningar en trúlegast er þessu akkúrat öfugt farið, þetta á að sína að maður sé öruggur þarna og á að veita manni öryggistilfinningu. Þetta var langmest í Mexíkó og hefur svo farið minnkandi eftir því sem sunnar dregur. Sáum mjög lítið af þessu hér í Costa Rica í dag.
Annað sem við upplifum á leið okkar hér suður á bóginn, er að dýralífið er alltaf að breytast. Í Mexíkó urðum við ekki varir við mikið að villtu dýralífi, en það hefur aukist og breyst þegar sunnar dregur. En fyrir utan hrossin, kindur og beljur og þess háttar, þá er ótrúlega mikið af flækingshundum hér allstaðar. Þeir eru í þorpunum og borgunum og einnig meðfram vegunum út um allt. Það var fyrir nokkrum dögum að við vorum að fara skemmtilega leið upp það sem við köllum "risa kambana" - og þar voru þessir hundar í tugatali meðfram veginum og ég sá að minnsta kosti sjö hunda sem voru dauðir í á veginum eða í vegkantinum og voru þeir í mjög misjöfnu ástandi, - ætla ekki að lýsa því nánar. Þetta var ljótt og sorglegt að sjá. En í dag sá nokkra dauða apa á vegunum hér í Costa Rica og svo vorum við að fara yfir brú í dag og ég tók eftir því að það var svolítið af gangandi fólki öðrum megin á brúnni að horfa niður í ánna. Ég fór til hliðar og stoppaði og kíkti niður, og þarna sá ég nokkra tugi krókódíla af stærri gerðinni liggja í ánni eða á árbakkanum. Úps, - ég er ekki að fara að rölta hér inn í skóginn eða önnur þétt gróin svæði.
En allt gengur sem sagt vel og í dag var hjóladagur númer fímmtán. Við erum þar með búnir með 1/4 af tímanum og búnir að hjóla rúma 6000 kílómetra, sem er rúmlega 1/4 af heildarvegalengdinni. Því er allt samkvæmt áætlun en við verðum samt að halda okkur við efnið og ekki má mikið bregða út af til þess að við náum að fara alla þessa leið fyrir lok Janúar. Þannig að það stefnir í það að aðfangadegi og jóladegi verði eytt í hnakknum á hjólinu. Just another day at the office !
Meira síðar.
A long, hot and windy day is behind us now. The temperature reached over 40°C and it felt like having a hair dryer, set on "hot" blow on your face all day. On top of that, wearing a thick motorcycle outfit and shoes didn't make things more comfortable. These kind of conditions will easily dehydrate you, which can be very dangerous, so we made sure to hydrate regularly. Dehydration is a slow process, as you slowly lose concentration, strength, and mental sharpness, so you don't want that to happen in heavy traffic.
The last few days have been characterized by bureaucracy and currency issues. I am, of course, talking about all the problems associated with crossing borders but we have crossed five of them in the last five days. Tomorrow, (Tuesday) we will cross yet another border. So, to review, we entered Guatemala, then El Salvador, Honduras, Nicaragua, and then today we entered Costa Rica. Tomorrow, we will enter Panama and that will be the last country we go through that's located in Central America. We managed to visit all the countries in Central America except for Belize, but that will have to wait for another time. But back to the topic of crossing borders. Although you will sometimes run into problems, crossing borders is not particularly complicated. It usually takes us anywhere from 1.5 to 3 hours to cross the border and the process usually goes something like this:
This is basically how the process is every time, more or less. While you're going through all of this, you are surrounded by people who offer to "help" you with this process for a small fee. We have tried using those guys for help but they usually have some tricks to get some extra money from us. At this point, we are pretty experienced and when those guys approach us now, we just start speaking Icelandic and they eventually give up. Soon after entering the country, we are usually stopped two or three times by the police or the military and are required to show our passport or driver's licenses. We take turns to deal with these "road blocks" while the other guards the bikes and keeps an eye on everything. Today, I took care of this stuff and then tomorrow it will be Einar's turn.
One thing that we have had to get used to is being surrounded by so many guns all the time. Soldiers and police officers carry machine guns, pistols, shotguns, and basically any kind of gun you can imagine. We see heavily armed guards everywhere, protecting various things or places. We see them at the bank, at the grocery store, and even in front of the bathrooms at one of the buildings we went to! We find this rather uncomfortable and that's probably just because we are not used to this at all. We find this threatening and it gives us a wearisome feeling, even though it's meant to produce the opposite effect. This was most common in Mexico and the more south we get, the less common it gets. We didn't notice this kind of thing as much in Costa Rica today, for example.
Another thing we have noticed as we keep heading south, is the change in wildlife. In Mexico, we didn't notice a whole lot of wildlife but it has increased significantly since. We also noticed the high number of wild dogs everywhere, especially in the small towns and along the roads. A few days ago we were riding along the fun "giant crests", as we call that road, when we saw tens of wild dogs and, more depressingly, so many of them lying dead along the road. I won't get into details, but it wasn't pretty and rather depressing to see. Today we also saw some dead monkeys here on the roads in Costa Rica. Soon after, we noticed that a group of people was standing on one side of the bridge we were crossing, looking down at the river. When we pulled over and checked what was going on, we saw tens of huge crocodiles lying on the river bank. We better not wander into the woods or other dangerous areas around here!
But everything is going well on this fifteenth day of riding. We have spent about 1/4th of the total time and covered around 6000 kilometers, which is just over 1/4th of the total distance. So it's safe to say that everything is going according to plan, although we can't afford to get sidetracked too much if we are going to finish on time. So it looks like that Christmas Eve and Christmas Day will be spent on the motorcycle seat. Just another day at the office!
More soon.
15/12/2014
Langur dagur að baki í miklum hita og töluverðum vindi. Hitastigið var yfir 40 gráður í dag og það var eins og að hafa heitan hárblásara í andlitið á sér allan tímann. Vera svo í þykkum mótorhjólagalla og öflugum skóm, gerði þetta ekki mjög auðvelt, blautur og klístraður frá toppi til táar. Eins gott að vökva sig mjög vel, því maður er fljótur að þorna upp í svona aðstæðum og það getur verið mjög hættulegt. Það sem gerist er að smám saman fer öll einbeiting og þú verður sljór og slappur, - ástand sem þú ekki vera í þegar umferð er mikil í kringum þig.
Siðustu dagar hafa einkennst af bið, skriffinsku og gjaldeyrisbraski. Hér er ég að sjálfsögðu að tala um landamærin og það brölt sem því fylgir. Við erum búnir að fara yfir fimm landamæri á fimm dögum, - og á morgun (þriðjudag) bætast við ein við í viðbót. Við fórum inn í Guatemala, svo kom El Salvador, síðan Honduras, þar næst Nigaragua og nú í dag fórum við inn í Costa Rica. Á morgun förum við svo inn í Panama. Það er síðasta landið í Mið Ameríku sem við heimsækjum og þá erum við búnir að heimsækja öll löndin þar nema Belize. Það verður að bíða seinni tíma. En aftur að landamærunum, - að fara yfir landamærin hér er ekki svo ýkja flókið, - og þó. Við erum oftast einn og hálfan til þrjá tíma að fara í gegnum landamærin. Þetta er nokkurn vegin svona:
- Fara í útlendingaeftirlitið í því landi sem þú ert að yfirgefa og bíða í röð, fylla út form, brosa og borga pínulítið
- Fara í tollinn í því landi sem þú ert að yfirgefa og segja upp tímabundna leyfinu fyrir mótorhjólið. Bíða, fylla út form, brosa og borga pínulítið.
- Fara í útlendingaeftirlitið í því landi sem þú ert að fara inn í, bíða, fylla út form, fylla út annað form, brosa og borga pínulítið.
- Fara í tollinn í því landi sem þú ert að fara inn í, bíða, fylla út form, fylla út annað form, brosa, reyna að skilja, borga.
- Fara með pappíra frá tollinum og taka ljósrit af ýmsum skjölum, - vegabréfi, ökuskírteini ofl.
- Fara í bankann með pappírana frá tollinum, bíða, brosa og borga.
- Fara aftur í tollinn með pappírana frá bankanum og ljósritin og fá stimpilinn á nýja tímabundna innflutninsleyfið fyrir mótorhjólið.
- Fara á nýjan stað og kaupa tryggingu á hjólið, bíða, brosa, borga.
- Fara og láta ljósrita tryggingapappírana og ökuskírteinið aftur.
- Fara með alla þessa pappíra í tollskoðunina, ( nýr staður ) og láta skoða hjólið, bíða, brosa, bíða aðeins meira og halda brosinu. Endanlegur stimpill kominn og hægt að fara inn í landið.
Svona er þetta nokkur vegin og stundum finnst manni mikið í lagt fyrir stuttan tíma. Þetta þarf sem sagt að gera við öll landamærin. Og á meðan öllu þessu stendur, er maður umkringdur mönnum sem vilja "hjálpa" manni með þetta allt saman gegn "vægu" gjaldi. Við höfum prófað að nota þessa gaura og í flestum tilfellum plata þeir mann og ná af manni einhverjum aurum. Við erum nú orðnir nokkuð sjóaðir í þessu núna og þegar þeir nálgast okkur og byrja að tala við okkur og bjóða þjónustu sína, svörum við þeim bara á íslensku og gefast þeir þá fljótt upp á okkur. Fjótlega eftir að við erum svo komnir inn í landið erum við stöðvaðir tvisvar til þrisvar af ýmist lögreglunni eða hernum og þurfum að sína vegabréfið eða ökuskírteinið. Við skiptumst á að sjá um þetta brask allt saman á meðan hinn bíður við hjólin og hefur augu með þeim. Í dag sá ég um allt og á morgun mun Einar sjá um þetta.
Eitt sem er okkur nýstárlegt í þessari ferð okkar, og það er að sjá allar þessar byssur út um allt. Hermenn með vélbyssur, löggur með skammbyssur, vélbyssur eða haglabyssur og svo alls konar verðir út um allt að passa þetta og passa hitt. Þeir eru fyrir innan og utan banka, inni í verslunum og það var meira að segja vopnaður maður fyrir framan klóssettin í einni byggingunni. Þetta finnst manni óþægilegt og er líklega vegna þess að maður er ekki vanur svona. Okkur finnst þetta vera ógn og upplifum óþægilegar tilfinningar en trúlegast er þessu akkúrat öfugt farið, þetta á að sína að maður sé öruggur þarna og á að veita manni öryggistilfinningu. Þetta var langmest í Mexíkó og hefur svo farið minnkandi eftir því sem sunnar dregur. Sáum mjög lítið af þessu hér í Costa Rica í dag.
Annað sem við upplifum á leið okkar hér suður á bóginn, er að dýralífið er alltaf að breytast. Í Mexíkó urðum við ekki varir við mikið að villtu dýralífi, en það hefur aukist og breyst þegar sunnar dregur. En fyrir utan hrossin, kindur og beljur og þess háttar, þá er ótrúlega mikið af flækingshundum hér allstaðar. Þeir eru í þorpunum og borgunum og einnig meðfram vegunum út um allt. Það var fyrir nokkrum dögum að við vorum að fara skemmtilega leið upp það sem við köllum "risa kambana" - og þar voru þessir hundar í tugatali meðfram veginum og ég sá að minnsta kosti sjö hunda sem voru dauðir í á veginum eða í vegkantinum og voru þeir í mjög misjöfnu ástandi, - ætla ekki að lýsa því nánar. Þetta var ljótt og sorglegt að sjá. En í dag sá nokkra dauða apa á vegunum hér í Costa Rica og svo vorum við að fara yfir brú í dag og ég tók eftir því að það var svolítið af gangandi fólki öðrum megin á brúnni að horfa niður í ánna. Ég fór til hliðar og stoppaði og kíkti niður, og þarna sá ég nokkra tugi krókódíla af stærri gerðinni liggja í ánni eða á árbakkanum. Úps, - ég er ekki að fara að rölta hér inn í skóginn eða önnur þétt gróin svæði.
En allt gengur sem sagt vel og í dag var hjóladagur númer fímmtán. Við erum þar með búnir með 1/4 af tímanum og búnir að hjóla rúma 6000 kílómetra, sem er rúmlega 1/4 af heildarvegalengdinni. Því er allt samkvæmt áætlun en við verðum samt að halda okkur við efnið og ekki má mikið bregða út af til þess að við náum að fara alla þessa leið fyrir lok Janúar. Þannig að það stefnir í það að aðfangadegi og jóladegi verði eytt í hnakknum á hjólinu. Just another day at the office !
Meira síðar.
A long, hot and windy day is behind us now. The temperature reached over 40°C and it felt like having a hair dryer, set on "hot" blow on your face all day. On top of that, wearing a thick motorcycle outfit and shoes didn't make things more comfortable. These kind of conditions will easily dehydrate you, which can be very dangerous, so we made sure to hydrate regularly. Dehydration is a slow process, as you slowly lose concentration, strength, and mental sharpness, so you don't want that to happen in heavy traffic.
The last few days have been characterized by bureaucracy and currency issues. I am, of course, talking about all the problems associated with crossing borders but we have crossed five of them in the last five days. Tomorrow, (Tuesday) we will cross yet another border. So, to review, we entered Guatemala, then El Salvador, Honduras, Nicaragua, and then today we entered Costa Rica. Tomorrow, we will enter Panama and that will be the last country we go through that's located in Central America. We managed to visit all the countries in Central America except for Belize, but that will have to wait for another time. But back to the topic of crossing borders. Although you will sometimes run into problems, crossing borders is not particularly complicated. It usually takes us anywhere from 1.5 to 3 hours to cross the border and the process usually goes something like this:
- Go to the Alien Office in the country you're leaving, wait in line, smile, fill out some forms, and pay some fees
- Go to Customs in the country you're leaving, cancel your motorcycle's temporary visa, wait, fill out some forms, smile, and pay some fees
- Go to the Alien Office in the country you're entering, wait in line, smile, fill out some forms, and pay some fees
- Go to Customs in the country you're entering, wait in line, fill out some forms, fill out another form, smile, try to understand what people are saying, and pay some fees
- Take the papers from Customs and make all sorts of copies, including of your passport, driver's license, etc.
- Go to the bank with those documents from Customs, wait, smile, and pay fees.
- Go back to Customs with the documents from the bank and the copies you made of your passport, etc, and get the stamp you need for the new temporary visa.
- Go to a different place to buy insurance for the bike, wait, smile, and pay .
- Go and make more copies, of the insurance papers and the driver's license again
- Go to a different section of Customs (different location) with those documents, have them inspect the bike, wait, smile, wait some more, and remember not to stop smiling. This will give you the final stamp you need to enter the country!
This is basically how the process is every time, more or less. While you're going through all of this, you are surrounded by people who offer to "help" you with this process for a small fee. We have tried using those guys for help but they usually have some tricks to get some extra money from us. At this point, we are pretty experienced and when those guys approach us now, we just start speaking Icelandic and they eventually give up. Soon after entering the country, we are usually stopped two or three times by the police or the military and are required to show our passport or driver's licenses. We take turns to deal with these "road blocks" while the other guards the bikes and keeps an eye on everything. Today, I took care of this stuff and then tomorrow it will be Einar's turn.
One thing that we have had to get used to is being surrounded by so many guns all the time. Soldiers and police officers carry machine guns, pistols, shotguns, and basically any kind of gun you can imagine. We see heavily armed guards everywhere, protecting various things or places. We see them at the bank, at the grocery store, and even in front of the bathrooms at one of the buildings we went to! We find this rather uncomfortable and that's probably just because we are not used to this at all. We find this threatening and it gives us a wearisome feeling, even though it's meant to produce the opposite effect. This was most common in Mexico and the more south we get, the less common it gets. We didn't notice this kind of thing as much in Costa Rica today, for example.
Another thing we have noticed as we keep heading south, is the change in wildlife. In Mexico, we didn't notice a whole lot of wildlife but it has increased significantly since. We also noticed the high number of wild dogs everywhere, especially in the small towns and along the roads. A few days ago we were riding along the fun "giant crests", as we call that road, when we saw tens of wild dogs and, more depressingly, so many of them lying dead along the road. I won't get into details, but it wasn't pretty and rather depressing to see. Today we also saw some dead monkeys here on the roads in Costa Rica. Soon after, we noticed that a group of people was standing on one side of the bridge we were crossing, looking down at the river. When we pulled over and checked what was going on, we saw tens of huge crocodiles lying on the river bank. We better not wander into the woods or other dangerous areas around here!
But everything is going well on this fifteenth day of riding. We have spent about 1/4th of the total time and covered around 6000 kilometers, which is just over 1/4th of the total distance. So it's safe to say that everything is going according to plan, although we can't afford to get sidetracked too much if we are going to finish on time. So it looks like that Christmas Eve and Christmas Day will be spent on the motorcycle seat. Just another day at the office!
More soon.
Cartagena, Colombia - Suður Ameríka segir halló / Hello from South America!
19/12/2014
Hiti og sviti eru þau orð sem fyrst koma í hugann eftir síðustu daga. Við erum búnir að vera í miklum hita, oftast sól, en stundum skýjað og stundum rigning og tvisvar algjört úrhelli. En við erum semsagt komnir til Suður Ameríku, nánar tiltekið borgarinnar Cartagena í Colombiu. Þetta er sögufræg borg og hér búa ríflega ein milljón manns. Þetta er mikil hafnarborg og hafði stórt hlutverk á öldum áður.
Það má segja að síðustu dagar hafi að miklu leyti snúist um landamæri, - því við höfum farið í yfir sjö landamæri á sjö dögum ! Já geri aðrir betur. Ég ætla nú ekki að fara að tala mikið um landamæri aftur, en ég skrifaði aðeins um gang mála þar í síðasta pistli. Þetta hefur tekið okkur cirka einn og hálfan tíma upp í rúma fjóra tíma, en það keyrði um þverbak síðustu landamæri, -þ.e. frá Panama til Colombiu. við vorum rúma fjóra tíma að komast út úr Panama og um borði í skipið og svo aðra rúma fjóra tíma í dag að komast inn í Colombiu. Það er eins gott að hafa þolimæðina í lagi.
Við höfum hitt nokkra mótorhjóla ferðamenn á leiðinni og eins og gerist þegar nokkrir dellukarlar hittast, fara menn að spyrja,pota og benda og vilja fræðast og forvitnast hver af öðrum. Oftast eru það við bræður sem erum "stóru" kallarnir í þessu og vilja menn vita margt og mikið. Hvernig hjól, af hverju svona galli, hvernig virkar gps tækið, hvað á að hafa með af varahlutum og fleria og fleira. Svo er gjarnan spurt í hverju við höfum lent, - þ.e. bilanir og fleira þess háttar. Við höfum verið mjög heppnir hingað til og má segja að í þessum stóru ferðum okkar hafi nánast allt saman gengið upp. T.d. hefur hjólið mitt aldrei bilað ( ennþá ! ) og ekki einu sinni sprungið dekk. Kannski er þetta bara allt tilviljun, en við teljum að það sé ekki bara tilviljun, heldur einnig undirbúningur, umhirða og akstur sem skiptir miklu máli. Við fengum ,spurningu í dag frá einum sem var "fullgræjaður" frá toppi til táar, hvað er það eitt sem ég get lært af ykkur varðandi svona ferðamennsku. Og þegar stórt er spurt er oft lítið um svör. En eftir að hafa hugleitt þessa spurningu aðeins í dag, þá er svarið þetta: Virðing ! Já, það er að bera virðingu fyrir öllu. Bera virðingu fyrir farartækinu og öllu sem því fylgir,aksturslagi, meðhöndlun og umhirðu, bera virðingu fyrir umhverfinu, - veðrinu, vegunum og þess hátta, bera virðingu fyrir fólkinu, menningunni, kerfunum og "systemunum". Þetta held ég summerar þetta allt saman upp. Þú ert gestur í ókunnu landi og þarf að vera auðmjúkur og bera virðingu fyrir hlutunum, - þá mun ganga vel.
Við erum einnig töluvert spurðir um hvernig við skipuleggjum dagana, stopp og gistingar og þess háttar. Menn eru almennt hissa þegar við segjum þeim að við plönum þá nánast ekki neitt. Við förum á fætur í birtingu og leggjum oftast af stað stuttu seinna. Svo erum við meira og minna á ferðinni allan daginn, með stuttum stoppum á bensínstöðvum, littlum þorpum og þess háttar, og svo þegar klukkan er í kringum fjögur, þá förum við að líta eftir gistingu. Stundum tekur það ferli stutta stund og stundum finnum við ekkert fyrr en eftir 2-3 klukkustundir. Og talandi um gistingar, þá höfum við lent á allskonar stöðum, bæði góðum og ekki eins góðum. Við vorum eina nót fyrir stuttu í littlu þorpi og rétt fyrir myrkur rákumst við á gististað sem gæti hentað. Það henta nefnilega ekki allir staðir, því við viljum geta lagt mótorhjólunum á öruggan stað. En við ákváðum semsagt að vera þarna og "hótelstýran" sem var eigandinn, var gömul, lúin og haltraði og orðin svolítið þreytt blessunin. Herbergið fengum við og þegar inn kom, litum við hvor á annan og sögðum, "já, þetta er þessi gerðin" Við sáum nefnilega að minnsta kosti tvær rottur hlaupa á milli fótana á okkur og þegar Einar opnaði fataskápinn, þá voru þar nokkrir kakkalakkar í partý. Skáphurðinni var bara lokað aftur og ekki meira um það. Rúmdýnan var grjóóóót hörð og koddinn enn harðari. Klósettið var bara á bak við lítið þil og bara hægt að sturta niður á þriggja tíma fresti. En........ öll dýrin í skóginum eru vinir og þarna sváfum við eins og englar og vöknuðum hressir og kátir tilbúnir í næsta ævnitýradag. Og ég segi bara, eigum við ekki bara að vera ánægð með það sem við höfum og njóta dagsins.
Meira síðar.
Heat and sweat are the first words that come to mind when thinking about the past couple of days. These days have been characterized by high temperatures and usually sunshine, although we have experienced the occasional pouring rain. Anyway, we are now in South America, more specifically in the city of Cartagena in Columbia. This is a historical city with a population of roughly one million people. This a big seaport and served an important role as such in history.
These past few days have revolved around crossing borders. We have crossed 7 borders in 7 days! I wrote a lot about crossing borders in my last post, so I won't get into that again. It has taken us anywhere from 1.5 to 4 hours to get through these borders but entering Columbia was the most difficult one by far. It took us roughly 4 hours to leave Panama and another 4 hours to get into Columbia, so our patience has been well tested!
We have crossed paths with a few fellow bikers and, as expected, that always led to interesting conversations and many questions. Einar and I tend to have more experience than most of those we meet and end up answering a lot of these questions, give tips, etc. Besides the usual "how does the GPS work?" and "why this kind of motorcycle?" type of questions, people are very interested in the various situations we have found ourselves in and about some of the major problems we've had to tackle on our trips. These questions make us realize how fortunate we've been during our long trips, as we haven't had any problems we couldn't solve, and we can honestly say that everything has gone according to plan. For example, my bike has never broken down (yet!) and I haven't even had a flat tire. Maybe it's coincidence, but we don't really believe that. We like to think it's partially because of good preparation, maintenance, and smart riding, Somebody, who was fully equipped with all the motorcycle gear you can think of, asked us what one advice we could give him. After having to think about that questions for a little while, this was our simple answer: Respect!
19/12/2014
Hiti og sviti eru þau orð sem fyrst koma í hugann eftir síðustu daga. Við erum búnir að vera í miklum hita, oftast sól, en stundum skýjað og stundum rigning og tvisvar algjört úrhelli. En við erum semsagt komnir til Suður Ameríku, nánar tiltekið borgarinnar Cartagena í Colombiu. Þetta er sögufræg borg og hér búa ríflega ein milljón manns. Þetta er mikil hafnarborg og hafði stórt hlutverk á öldum áður.
Það má segja að síðustu dagar hafi að miklu leyti snúist um landamæri, - því við höfum farið í yfir sjö landamæri á sjö dögum ! Já geri aðrir betur. Ég ætla nú ekki að fara að tala mikið um landamæri aftur, en ég skrifaði aðeins um gang mála þar í síðasta pistli. Þetta hefur tekið okkur cirka einn og hálfan tíma upp í rúma fjóra tíma, en það keyrði um þverbak síðustu landamæri, -þ.e. frá Panama til Colombiu. við vorum rúma fjóra tíma að komast út úr Panama og um borði í skipið og svo aðra rúma fjóra tíma í dag að komast inn í Colombiu. Það er eins gott að hafa þolimæðina í lagi.
Við höfum hitt nokkra mótorhjóla ferðamenn á leiðinni og eins og gerist þegar nokkrir dellukarlar hittast, fara menn að spyrja,pota og benda og vilja fræðast og forvitnast hver af öðrum. Oftast eru það við bræður sem erum "stóru" kallarnir í þessu og vilja menn vita margt og mikið. Hvernig hjól, af hverju svona galli, hvernig virkar gps tækið, hvað á að hafa með af varahlutum og fleria og fleira. Svo er gjarnan spurt í hverju við höfum lent, - þ.e. bilanir og fleira þess háttar. Við höfum verið mjög heppnir hingað til og má segja að í þessum stóru ferðum okkar hafi nánast allt saman gengið upp. T.d. hefur hjólið mitt aldrei bilað ( ennþá ! ) og ekki einu sinni sprungið dekk. Kannski er þetta bara allt tilviljun, en við teljum að það sé ekki bara tilviljun, heldur einnig undirbúningur, umhirða og akstur sem skiptir miklu máli. Við fengum ,spurningu í dag frá einum sem var "fullgræjaður" frá toppi til táar, hvað er það eitt sem ég get lært af ykkur varðandi svona ferðamennsku. Og þegar stórt er spurt er oft lítið um svör. En eftir að hafa hugleitt þessa spurningu aðeins í dag, þá er svarið þetta: Virðing ! Já, það er að bera virðingu fyrir öllu. Bera virðingu fyrir farartækinu og öllu sem því fylgir,aksturslagi, meðhöndlun og umhirðu, bera virðingu fyrir umhverfinu, - veðrinu, vegunum og þess hátta, bera virðingu fyrir fólkinu, menningunni, kerfunum og "systemunum". Þetta held ég summerar þetta allt saman upp. Þú ert gestur í ókunnu landi og þarf að vera auðmjúkur og bera virðingu fyrir hlutunum, - þá mun ganga vel.
Við erum einnig töluvert spurðir um hvernig við skipuleggjum dagana, stopp og gistingar og þess háttar. Menn eru almennt hissa þegar við segjum þeim að við plönum þá nánast ekki neitt. Við förum á fætur í birtingu og leggjum oftast af stað stuttu seinna. Svo erum við meira og minna á ferðinni allan daginn, með stuttum stoppum á bensínstöðvum, littlum þorpum og þess háttar, og svo þegar klukkan er í kringum fjögur, þá förum við að líta eftir gistingu. Stundum tekur það ferli stutta stund og stundum finnum við ekkert fyrr en eftir 2-3 klukkustundir. Og talandi um gistingar, þá höfum við lent á allskonar stöðum, bæði góðum og ekki eins góðum. Við vorum eina nót fyrir stuttu í littlu þorpi og rétt fyrir myrkur rákumst við á gististað sem gæti hentað. Það henta nefnilega ekki allir staðir, því við viljum geta lagt mótorhjólunum á öruggan stað. En við ákváðum semsagt að vera þarna og "hótelstýran" sem var eigandinn, var gömul, lúin og haltraði og orðin svolítið þreytt blessunin. Herbergið fengum við og þegar inn kom, litum við hvor á annan og sögðum, "já, þetta er þessi gerðin" Við sáum nefnilega að minnsta kosti tvær rottur hlaupa á milli fótana á okkur og þegar Einar opnaði fataskápinn, þá voru þar nokkrir kakkalakkar í partý. Skáphurðinni var bara lokað aftur og ekki meira um það. Rúmdýnan var grjóóóót hörð og koddinn enn harðari. Klósettið var bara á bak við lítið þil og bara hægt að sturta niður á þriggja tíma fresti. En........ öll dýrin í skóginum eru vinir og þarna sváfum við eins og englar og vöknuðum hressir og kátir tilbúnir í næsta ævnitýradag. Og ég segi bara, eigum við ekki bara að vera ánægð með það sem við höfum og njóta dagsins.
Meira síðar.
Heat and sweat are the first words that come to mind when thinking about the past couple of days. These days have been characterized by high temperatures and usually sunshine, although we have experienced the occasional pouring rain. Anyway, we are now in South America, more specifically in the city of Cartagena in Columbia. This is a historical city with a population of roughly one million people. This a big seaport and served an important role as such in history.
These past few days have revolved around crossing borders. We have crossed 7 borders in 7 days! I wrote a lot about crossing borders in my last post, so I won't get into that again. It has taken us anywhere from 1.5 to 4 hours to get through these borders but entering Columbia was the most difficult one by far. It took us roughly 4 hours to leave Panama and another 4 hours to get into Columbia, so our patience has been well tested!
We have crossed paths with a few fellow bikers and, as expected, that always led to interesting conversations and many questions. Einar and I tend to have more experience than most of those we meet and end up answering a lot of these questions, give tips, etc. Besides the usual "how does the GPS work?" and "why this kind of motorcycle?" type of questions, people are very interested in the various situations we have found ourselves in and about some of the major problems we've had to tackle on our trips. These questions make us realize how fortunate we've been during our long trips, as we haven't had any problems we couldn't solve, and we can honestly say that everything has gone according to plan. For example, my bike has never broken down (yet!) and I haven't even had a flat tire. Maybe it's coincidence, but we don't really believe that. We like to think it's partially because of good preparation, maintenance, and smart riding, Somebody, who was fully equipped with all the motorcycle gear you can think of, asked us what one advice we could give him. After having to think about that questions for a little while, this was our simple answer: Respect!
Miðbaugur jarðar ! - Ecuador.
23/12/2014
Og áfram rúllar þetta. Við erum núna í bæ/borg sem heitir Machala og er stundum nefnd the banana capital of the world, því hér allt í kring er gríðarlega mikil bananaræktun. Ekki lítill titill það. Það vill svo vel til að ég borða ekki banana en læt það nú ekki á mig fá. Reyndar eru steiktir / djúpsteiktir bananar hér með nánast öllum mat og satt að segja þá bragðast þeir bara nokkuð vel. Og talandi um mat, þá reynum við eftir fremsta megni að borða mat sem tilheyrir því svæði / landi sem við ferðumst um og yfirleitt er það bara mjög skemmtilegt að prófa. Það sem komið hefur á óvart í mið Ameríku og það sem af er suður Ameríku, er hversu einfaldur og hreinn maturinn er sem við fáum. Það skal tekið fram að við borðum gjarnan á stöðum þar sem local fólkið borðar, jafnvel bara úti veitingastaðir við vegina eða í litlu þorpunum sem við förum í gegnum. Mjög gjarnan er boðið upp á steikt kjöt eða fisk, of kjúkling, og svo er borið fram með þessu hrísgrjón, baunir, kannski pínulítið grænmeti og svo að sjálfsögðu steiktur banani. Yfirleitt mjög gott og kostar kannski cirka 300 íslenskar krónur. Alltf hættir okkur til að gera matseld á Íslandi of flókna, - drekkjum öllu í sósum og öðru gúmmulaði.
Colombia að baki og eins og áður sagði, erum við núna í suðurhluta Ecuador. Colombia mun seint eða aldrei líða okkur úr minni. Stórbrotið land með mikla sögu og menningu. Út frá sjónarmiði mótorhjólamannsins, þá er þetta land draumur hjólamanna. Flestir vegir ágætir, en landslagið og náttúran sem þeir liggja um er engu líkt, og svo liggur aðalvegurinn eftir fjallgarði mest alla leið og fengum við aldrei nóg af þessum leiðum, - allt upp í cirka 3000 metra og með endalausum beygjum og skemmtilegheitum. Fólkið fallegt og gott - eins og allsstaðar sem við höfum komið, og fyrir okkur hjólamenn, þá er Colombia með einn mikinn kost, - mótorhjól þurfa ekki að borga vegatolla sem eru rukkaðir á mörgum stöðum. Hjólamenn geta hjólað eftir sérstakri rennu meðfram tollahliðunum og þurfa semsagt ekkert að borga.
Ecuador hefur komið skemmtilega á óvart. Ekki það að ég hafi verið með neina sérstaka ímynd, en þó, Ecuador er landið þar sem miðbaugur er, og sú stóra stund kom í dag að við bræður fórum yfir miðbaug. Það er mjög sérstök tilfinning að standa þarna og vera með fæturna sitthvorumegin við línuna. Það má segja að við höfum í dag stigið úr vetri yfir í sumar !Því það er jú sumar núna sunnan við miðbaug. Ímyndin af landinu Ecuador hefur kannski verið eitthvað í þessa áttina: mjög heitt, miklir skógar, mikill raki og láglent. En það er öðru nær, - stærsti hluti byggðar er uppi á sléttunum og í fjöllunum og fórum við til dæmis upp í rétt tæpa 3900 metra hæð í dag ! Höfuðborgin og margar aðrar borgir og bæir eru í kannski 2000 metra hæð. Þess vegna vorum við klæddir í auka peysu, buff og vetrarhandska í gær og í dag. Það er mjög sérstakt að vera að hjóla í 3700 metra hæð og vera á 6 akreina vegi, 3 akreinar í hvora áttina. Fyrirfram héldi maður að vegur í þessari hæð væri bara þröngur lítill malar fjallvegur, - nei aldeilis ekki. Svo þegar við vorum að nálgast það að fara niður úr fjöllunum, fórum við upp í cirka 3900 metra hæð og svo kom lööööööööööng brekka með cirka 3000 beygjum og skyndilega vorum komnir í 40 stiga hita og 80 metra yfir sjávarmál ! þvílík breyting á mjög stuttum tíma, - var reyndar hálfgert sjokk og þurftum við að stoppa í litlu þorpi þegar niður kom og fækka fötum. Einar hafði farið í ullarbrók undir hjólabuxurnar og þurfti að fara úr þeim. Við vorum á verslunargötu með mikið af fólki á ferðinni, og ég get sagt ykkur að það horfðu nú ansi margir á okkur eins og venjulega, en þegar Einar fór að afklæðast og fór úr hjólabuxunum og ullarbuxunum, og stóð á brókinni einni saman á miðri verslunargötu, þá leið mér eins og alvöru geimveru ! En að sjálfsögðu höfðum við bara gaman að þessu.
Við höfum nokkrum sinnum fengið spurninguna - hvers vegna eruð þið að þessu ? Þið farið hratt yfir og skoðið ekki mikið í hverju landi fyrir sig. Þetta kostar mikið og mikill tími fer í þetta og hreinlega mikið fyrir þessu haft og færðar fórnir.. Jú þessi spurning er alveg eðlileg og á rétt á sér. Stutta og einfalda svarið við spurningunni er einfaldlega þetta, - okkur langar að fara á mótorhjóli þessa leið, þ.e. the Pan American Higway. Svo einfalt er það. Maður getur líka spurt sig, - af hverju klífa menn Everest ? Það er mikið fyrir því haft, kostar mikla peninga og tíma, það er ekkert á leiðinni upp, og það er ekkert þarna uppi, menn jafnvel muna varla eftir að hafa verið á toppnum vegna þreytu ofl, en samt gera menn þetta tuga og hundraða tali. Er ekki svarið við þessu og svo mörgum öðrum ævintýraferðum, að ögra sjálfum sér, skora á sjálfan sig, kitla egóið og finna þá dásamlegu tilfinningu að sigrast á einhverju verkefni sem maður hefur sett sér. Öll svona ævintýri eru mikil upplifun og í flestum tilfellum ekki nokkur leið að lýsa henni og deila með öðrum. Í flestum tilfellum þroskast maður og lærir líka á sjálfan sig og heiminn og verður vonandi betri maður á eftir. Svona lít ég á þetta.
Meira síðar.
On we go! We are now located in a town called Machal, which is sometimes called the banana capital of the world. That's a little ironic, since I don't really eat bananas. They serve fried and deep fried bananas with almost everything here and it actually tastes pretty good. We always try to eat local food wherever we are and it's usually very interesting to try new things. What's been most surprising about Central and South-America is how simple the food is. When we try local food, it's usually just a cooked meat (or fish), rice, beans, and sometimes some vegetables. And of course a deep fried banana. It's usually delicious and doesn't cost us more than $2.50 for a meal. In Iceland, we tend to over-complicate things and drown everything in fancy sauces etc.
Columbia is now behind us like I previously mentioned and we are now in the southern part of Ecuador. We will never forget Columbia, as it was a truly amazing experience. Magnificent country with rich history. From a motorcyclist's perspective, you couldn't imagine a better country to ride through. Most roads are decent, but the landscape is what takes your breath away. The main roads follow a mountain range and the winding roads in 3000 meter altitude is something we won't get tired of. Another great thing about riding a motorcycle through Columbia is that bikers don't have to pay some of the tolls other vehicles have to pay. So, we just go right through these toll gates without having to pay anything.
Ecuador has been a pleasant surprise. Not that I had much of an idea of what to expect, but still. The equator lies through Ecuador and it was a unique moment when we crossed it. Standing on the actual equator, with one leg in the northern hemisphere and the other in the southern hemisphere, was a really cool feeling. So, you could say that we officially left winter and entered summer today! If I had any preconceptions of Ecuador, it would've been high temperatures, lots of forest, humidity, and vast lowlands. But Ecuador didn't really live up to this preconception of mine at all. Most populated areas are actually situated on the plains and in the mountains and, for example, we reached an altitude of approx. 3900 meters today! The capitol and other major cities are about 2 kilometers above sea level. For this reason, we have had to wear extra layers of clothing and winter gloves for the past two days. It's really something to be riding 3700 meters above sea level on a 6-lane road, 3 lanes each way. You would've thought that roads in such an altitude would be tight gravel roads, but that definitely wasn't the case. After we had reached 3900 meters, we started going down a VERY long downhill slope, with approx. 3000 turns, and before we knew it, we were down to 80 meters above sea level and 40° Celsius! It was quite a shock and so we stopped in a nearby village to take off some of the extra layers. Einar, for example, had put on a pair of wool thermal underwear and he obviously had to take them off at this point. We had arrived at a busy merchant street and lots of people around. People were already looking at us, but when Einar started taking off his pants and stood in the middle of the street wearing nothing but his underpants, that's when I really felt like an alien! But of course we just had fun with the whole experience.
People have often asked us "Why are you doing this?". We travel fast, don't have much time to explore and it costs a lot, both financially and in other terms. So, this question is definitely valid. The short answer would be that we just want to have gone this route, i.e. the Pan American Highway. It's as simple as that. I guess it's the same reason why people climb Mt. Everest. It too has negatives in the form of preparation and sacrifices and when people get to the top, they sometimes don't remember the experience because of exhaustion. Still, hundreds of people attempt to climb that mountain every year. Isn't the true reason to challenge yourself and experience the amazing feeling of having accomplished something you set out to do. Adventures like these are unique and amazing experiences and usually you can't really describe it to others. Each time you return from this kind of trip, you will have matured and learned a whole lot about yourself and the world, which hopefully will make me a better person. At least this is how I look at these things.
More to come.
23/12/2014
Og áfram rúllar þetta. Við erum núna í bæ/borg sem heitir Machala og er stundum nefnd the banana capital of the world, því hér allt í kring er gríðarlega mikil bananaræktun. Ekki lítill titill það. Það vill svo vel til að ég borða ekki banana en læt það nú ekki á mig fá. Reyndar eru steiktir / djúpsteiktir bananar hér með nánast öllum mat og satt að segja þá bragðast þeir bara nokkuð vel. Og talandi um mat, þá reynum við eftir fremsta megni að borða mat sem tilheyrir því svæði / landi sem við ferðumst um og yfirleitt er það bara mjög skemmtilegt að prófa. Það sem komið hefur á óvart í mið Ameríku og það sem af er suður Ameríku, er hversu einfaldur og hreinn maturinn er sem við fáum. Það skal tekið fram að við borðum gjarnan á stöðum þar sem local fólkið borðar, jafnvel bara úti veitingastaðir við vegina eða í litlu þorpunum sem við förum í gegnum. Mjög gjarnan er boðið upp á steikt kjöt eða fisk, of kjúkling, og svo er borið fram með þessu hrísgrjón, baunir, kannski pínulítið grænmeti og svo að sjálfsögðu steiktur banani. Yfirleitt mjög gott og kostar kannski cirka 300 íslenskar krónur. Alltf hættir okkur til að gera matseld á Íslandi of flókna, - drekkjum öllu í sósum og öðru gúmmulaði.
Colombia að baki og eins og áður sagði, erum við núna í suðurhluta Ecuador. Colombia mun seint eða aldrei líða okkur úr minni. Stórbrotið land með mikla sögu og menningu. Út frá sjónarmiði mótorhjólamannsins, þá er þetta land draumur hjólamanna. Flestir vegir ágætir, en landslagið og náttúran sem þeir liggja um er engu líkt, og svo liggur aðalvegurinn eftir fjallgarði mest alla leið og fengum við aldrei nóg af þessum leiðum, - allt upp í cirka 3000 metra og með endalausum beygjum og skemmtilegheitum. Fólkið fallegt og gott - eins og allsstaðar sem við höfum komið, og fyrir okkur hjólamenn, þá er Colombia með einn mikinn kost, - mótorhjól þurfa ekki að borga vegatolla sem eru rukkaðir á mörgum stöðum. Hjólamenn geta hjólað eftir sérstakri rennu meðfram tollahliðunum og þurfa semsagt ekkert að borga.
Ecuador hefur komið skemmtilega á óvart. Ekki það að ég hafi verið með neina sérstaka ímynd, en þó, Ecuador er landið þar sem miðbaugur er, og sú stóra stund kom í dag að við bræður fórum yfir miðbaug. Það er mjög sérstök tilfinning að standa þarna og vera með fæturna sitthvorumegin við línuna. Það má segja að við höfum í dag stigið úr vetri yfir í sumar !Því það er jú sumar núna sunnan við miðbaug. Ímyndin af landinu Ecuador hefur kannski verið eitthvað í þessa áttina: mjög heitt, miklir skógar, mikill raki og láglent. En það er öðru nær, - stærsti hluti byggðar er uppi á sléttunum og í fjöllunum og fórum við til dæmis upp í rétt tæpa 3900 metra hæð í dag ! Höfuðborgin og margar aðrar borgir og bæir eru í kannski 2000 metra hæð. Þess vegna vorum við klæddir í auka peysu, buff og vetrarhandska í gær og í dag. Það er mjög sérstakt að vera að hjóla í 3700 metra hæð og vera á 6 akreina vegi, 3 akreinar í hvora áttina. Fyrirfram héldi maður að vegur í þessari hæð væri bara þröngur lítill malar fjallvegur, - nei aldeilis ekki. Svo þegar við vorum að nálgast það að fara niður úr fjöllunum, fórum við upp í cirka 3900 metra hæð og svo kom lööööööööööng brekka með cirka 3000 beygjum og skyndilega vorum komnir í 40 stiga hita og 80 metra yfir sjávarmál ! þvílík breyting á mjög stuttum tíma, - var reyndar hálfgert sjokk og þurftum við að stoppa í litlu þorpi þegar niður kom og fækka fötum. Einar hafði farið í ullarbrók undir hjólabuxurnar og þurfti að fara úr þeim. Við vorum á verslunargötu með mikið af fólki á ferðinni, og ég get sagt ykkur að það horfðu nú ansi margir á okkur eins og venjulega, en þegar Einar fór að afklæðast og fór úr hjólabuxunum og ullarbuxunum, og stóð á brókinni einni saman á miðri verslunargötu, þá leið mér eins og alvöru geimveru ! En að sjálfsögðu höfðum við bara gaman að þessu.
Við höfum nokkrum sinnum fengið spurninguna - hvers vegna eruð þið að þessu ? Þið farið hratt yfir og skoðið ekki mikið í hverju landi fyrir sig. Þetta kostar mikið og mikill tími fer í þetta og hreinlega mikið fyrir þessu haft og færðar fórnir.. Jú þessi spurning er alveg eðlileg og á rétt á sér. Stutta og einfalda svarið við spurningunni er einfaldlega þetta, - okkur langar að fara á mótorhjóli þessa leið, þ.e. the Pan American Higway. Svo einfalt er það. Maður getur líka spurt sig, - af hverju klífa menn Everest ? Það er mikið fyrir því haft, kostar mikla peninga og tíma, það er ekkert á leiðinni upp, og það er ekkert þarna uppi, menn jafnvel muna varla eftir að hafa verið á toppnum vegna þreytu ofl, en samt gera menn þetta tuga og hundraða tali. Er ekki svarið við þessu og svo mörgum öðrum ævintýraferðum, að ögra sjálfum sér, skora á sjálfan sig, kitla egóið og finna þá dásamlegu tilfinningu að sigrast á einhverju verkefni sem maður hefur sett sér. Öll svona ævintýri eru mikil upplifun og í flestum tilfellum ekki nokkur leið að lýsa henni og deila með öðrum. Í flestum tilfellum þroskast maður og lærir líka á sjálfan sig og heiminn og verður vonandi betri maður á eftir. Svona lít ég á þetta.
Meira síðar.
On we go! We are now located in a town called Machal, which is sometimes called the banana capital of the world. That's a little ironic, since I don't really eat bananas. They serve fried and deep fried bananas with almost everything here and it actually tastes pretty good. We always try to eat local food wherever we are and it's usually very interesting to try new things. What's been most surprising about Central and South-America is how simple the food is. When we try local food, it's usually just a cooked meat (or fish), rice, beans, and sometimes some vegetables. And of course a deep fried banana. It's usually delicious and doesn't cost us more than $2.50 for a meal. In Iceland, we tend to over-complicate things and drown everything in fancy sauces etc.
Columbia is now behind us like I previously mentioned and we are now in the southern part of Ecuador. We will never forget Columbia, as it was a truly amazing experience. Magnificent country with rich history. From a motorcyclist's perspective, you couldn't imagine a better country to ride through. Most roads are decent, but the landscape is what takes your breath away. The main roads follow a mountain range and the winding roads in 3000 meter altitude is something we won't get tired of. Another great thing about riding a motorcycle through Columbia is that bikers don't have to pay some of the tolls other vehicles have to pay. So, we just go right through these toll gates without having to pay anything.
Ecuador has been a pleasant surprise. Not that I had much of an idea of what to expect, but still. The equator lies through Ecuador and it was a unique moment when we crossed it. Standing on the actual equator, with one leg in the northern hemisphere and the other in the southern hemisphere, was a really cool feeling. So, you could say that we officially left winter and entered summer today! If I had any preconceptions of Ecuador, it would've been high temperatures, lots of forest, humidity, and vast lowlands. But Ecuador didn't really live up to this preconception of mine at all. Most populated areas are actually situated on the plains and in the mountains and, for example, we reached an altitude of approx. 3900 meters today! The capitol and other major cities are about 2 kilometers above sea level. For this reason, we have had to wear extra layers of clothing and winter gloves for the past two days. It's really something to be riding 3700 meters above sea level on a 6-lane road, 3 lanes each way. You would've thought that roads in such an altitude would be tight gravel roads, but that definitely wasn't the case. After we had reached 3900 meters, we started going down a VERY long downhill slope, with approx. 3000 turns, and before we knew it, we were down to 80 meters above sea level and 40° Celsius! It was quite a shock and so we stopped in a nearby village to take off some of the extra layers. Einar, for example, had put on a pair of wool thermal underwear and he obviously had to take them off at this point. We had arrived at a busy merchant street and lots of people around. People were already looking at us, but when Einar started taking off his pants and stood in the middle of the street wearing nothing but his underpants, that's when I really felt like an alien! But of course we just had fun with the whole experience.
People have often asked us "Why are you doing this?". We travel fast, don't have much time to explore and it costs a lot, both financially and in other terms. So, this question is definitely valid. The short answer would be that we just want to have gone this route, i.e. the Pan American Highway. It's as simple as that. I guess it's the same reason why people climb Mt. Everest. It too has negatives in the form of preparation and sacrifices and when people get to the top, they sometimes don't remember the experience because of exhaustion. Still, hundreds of people attempt to climb that mountain every year. Isn't the true reason to challenge yourself and experience the amazing feeling of having accomplished something you set out to do. Adventures like these are unique and amazing experiences and usually you can't really describe it to others. Each time you return from this kind of trip, you will have matured and learned a whole lot about yourself and the world, which hopefully will make me a better person. At least this is how I look at these things.
More to come.
Piura - Peru
24/12/2014
Áhugaverður og skrítinn hjóladagur að baki. Og hvers vegna ...... jú nokkrar ástæður, - það er jóladagur og í þetta sinn er hann "töluvert" öðruvísi en venjulega, mjög mikil breyting á landslagi og umhverfi, lítil sem engin umferð og ekki einn einasti trukkur á ferðinni í dag, landamærin einstaklega einföld og þægileg að fara í gegnum. Allt þetta gerði það að verkum að okkur leið undarlega í dag en samt vel. Veðrið var gott, hiti og sól yfir miðjan dag en svo skriðu skíin fyrir sólina og gerði allt betra þannig að htinn var ekki að kæfa mann. Eins og ég sagði hér að ofan, þá breyttist landslagið mjög mikið þegar við fórum yfir landamærin. Ég hef áður sagt að í flest öllum þeim löndum sem við höfum farið í gegnum, þá hefur umhverfið verið mjög grænt og gróið. Um leið og við komum yfir landamærin tók við eyðimerkur landslag. Ekkert nema sandur, melar, hæðir og hólar sem voru eins og sandhrúgur á víð og dreif. En það sem virkilega sló okkur var að sjá allt þetta rusl út um allt. Já bókstaflega rusl allsstaðar, - meðfram öllum vegum, í öllum portum og opnum svæðum og meðfram öllum ám og lækjum. Það er hreinlega eins og þeir hendi öllu hvar sem er og sumsstaðar er eins og að keyra í gegnum ruslahauga. Svo er það skrítna við þetta allt saman, að þegar þú kemur svo inn á einkalóð, hús eða port, þá er allt tandurhreint og sópað og skrúbbað. Þetta fólk er því hreint og snyrtilegt í í miðju ruslinu, - ótrúlegt en satt.
Stutt og laggott í dag, - meira síðar.
An interesting and slightly weird day of riding behind us. Why was it weird? Well, there are several reasons. First, it's Christmas day and that meant very little traffic, no trucks, and no problems at the border, in addition to a drastic change in our environment and landscape. Even though this day was very different from what we're used to, we felt good about it. The weather was good as the clouds shielded us from the blazing hot sun for the most part of the day.
The biggest difference as far as the landscape goes was the lack of "green things". Yes, we were basically riding in deserts all day with nothing but sand dunes as far as we could see. But what was even more surprising was all the garbage everywhere. It was basically everywhere - along the roads, rivers and streams, and in all open areas as well. It looked like everybody just threw their trash whenever and wherever they felt like it! Sometimes it felt like we were riding through a garbage pile. However, as soon as you see a private property, everything is really clean and neat. So, it's like the people create these clean little spots amid piles of garbage - It's really unbelievable!
I'll keep it short and sweet today - more to come!
24/12/2014
Áhugaverður og skrítinn hjóladagur að baki. Og hvers vegna ...... jú nokkrar ástæður, - það er jóladagur og í þetta sinn er hann "töluvert" öðruvísi en venjulega, mjög mikil breyting á landslagi og umhverfi, lítil sem engin umferð og ekki einn einasti trukkur á ferðinni í dag, landamærin einstaklega einföld og þægileg að fara í gegnum. Allt þetta gerði það að verkum að okkur leið undarlega í dag en samt vel. Veðrið var gott, hiti og sól yfir miðjan dag en svo skriðu skíin fyrir sólina og gerði allt betra þannig að htinn var ekki að kæfa mann. Eins og ég sagði hér að ofan, þá breyttist landslagið mjög mikið þegar við fórum yfir landamærin. Ég hef áður sagt að í flest öllum þeim löndum sem við höfum farið í gegnum, þá hefur umhverfið verið mjög grænt og gróið. Um leið og við komum yfir landamærin tók við eyðimerkur landslag. Ekkert nema sandur, melar, hæðir og hólar sem voru eins og sandhrúgur á víð og dreif. En það sem virkilega sló okkur var að sjá allt þetta rusl út um allt. Já bókstaflega rusl allsstaðar, - meðfram öllum vegum, í öllum portum og opnum svæðum og meðfram öllum ám og lækjum. Það er hreinlega eins og þeir hendi öllu hvar sem er og sumsstaðar er eins og að keyra í gegnum ruslahauga. Svo er það skrítna við þetta allt saman, að þegar þú kemur svo inn á einkalóð, hús eða port, þá er allt tandurhreint og sópað og skrúbbað. Þetta fólk er því hreint og snyrtilegt í í miðju ruslinu, - ótrúlegt en satt.
Stutt og laggott í dag, - meira síðar.
An interesting and slightly weird day of riding behind us. Why was it weird? Well, there are several reasons. First, it's Christmas day and that meant very little traffic, no trucks, and no problems at the border, in addition to a drastic change in our environment and landscape. Even though this day was very different from what we're used to, we felt good about it. The weather was good as the clouds shielded us from the blazing hot sun for the most part of the day.
The biggest difference as far as the landscape goes was the lack of "green things". Yes, we were basically riding in deserts all day with nothing but sand dunes as far as we could see. But what was even more surprising was all the garbage everywhere. It was basically everywhere - along the roads, rivers and streams, and in all open areas as well. It looked like everybody just threw their trash whenever and wherever they felt like it! Sometimes it felt like we were riding through a garbage pile. However, as soon as you see a private property, everything is really clean and neat. So, it's like the people create these clean little spots amid piles of garbage - It's really unbelievable!
I'll keep it short and sweet today - more to come!
Trujillo. Peru
24/12/2014
Vindasamur dagur að baki og áfram hjólað í eyðimerkurlandslagi. Mikill vindur og sandfok einkenndu daginn. Að öðru leyti nokkuð venjulegur dagur, - vorum lagðir af stað um klukkan sjö í morgun og enduðum hér í þessum bæ um klukkan fjögur. Hættum aðeins fyrr þar sem að smávægileg bilun kom upp í hjólinu hans Einars, en það var lagað og hjólið klárt fyrir morgundaginn.
En þar sem ég minntist á rusl og drasl í gær, þá var það sama uppi á teningnum í dag, ótrúlega mikið rusl allsstaðar, - alls ekki sú ímynd sem maður var með í höfðinu. Læt fylgja nokkrar myndir til að sýna þetta.
A windy day is behind us, characterized by the occasional sandstorm, as we continue riding through the desert. Other than that, it was a rather typical day.
We started the day around 7:00 and stopped at this little town around 16:00. We decided to call it a day earlier than usual since Einar had some minor issues with his bike. But we took care of that rather quickly and so it's ready for tomorrow.
But since I mentioned all that garbage yesterday, I can say that it was more of the same today. This turned out to be very different from the expectations I had. I will just let the pictures speak for themselves.
24/12/2014
Vindasamur dagur að baki og áfram hjólað í eyðimerkurlandslagi. Mikill vindur og sandfok einkenndu daginn. Að öðru leyti nokkuð venjulegur dagur, - vorum lagðir af stað um klukkan sjö í morgun og enduðum hér í þessum bæ um klukkan fjögur. Hættum aðeins fyrr þar sem að smávægileg bilun kom upp í hjólinu hans Einars, en það var lagað og hjólið klárt fyrir morgundaginn.
En þar sem ég minntist á rusl og drasl í gær, þá var það sama uppi á teningnum í dag, ótrúlega mikið rusl allsstaðar, - alls ekki sú ímynd sem maður var með í höfðinu. Læt fylgja nokkrar myndir til að sýna þetta.
A windy day is behind us, characterized by the occasional sandstorm, as we continue riding through the desert. Other than that, it was a rather typical day.
We started the day around 7:00 and stopped at this little town around 16:00. We decided to call it a day earlier than usual since Einar had some minor issues with his bike. But we took care of that rather quickly and so it's ready for tomorrow.
But since I mentioned all that garbage yesterday, I can say that it was more of the same today. This turned out to be very different from the expectations I had. I will just let the pictures speak for themselves.
Antofagasta, Chile: Gleðilegt ár og takk fyrir það gamla / Happy New Year!
31/12/2014
Kæru vinir, vandamenn og allir hinir- gleðilegt nýtt ár og takk fyrir gamla árið. Á þessum tíma er ég vanur að vera að klára síðasta bitann af kalkún og öðru góðgæti. Í þetta sinn sit ég hér í Antofagasta í Chile og hér er lítið sem minnir á að það sé síðasti dagur ársins. Fólkið mitt er svo sem dreift um heiminn - ég er Chile, Þorsteinn og Kristie í Indiana, USA, Herdís og Fanndís María í Florida, USA og Haukur og Jón heima á Íslandi. Þetta þýðir að nýtt á byrjar hjá okkur á mismunandi tíma. En svona er þetta bara í þetta sinn ég hlakka mikið til að hitta allt fólkið mitt á Íslandi í byrjun febrúar.
Undanfarnir dagar hafa verið "venjulegir" ef hægt að segja svo. Vakna snemma og setjast í hnakkinn og halda í suðurátt. Stutt stopp öðru hvoru til að brynna mönnum og mótorhjólum og svo haldið í náttstað fyrir myrkur. Svona eru þessir dagar og hægt og rólega mjökumst við nær markmiðum okkar að komast á syðsta hluta Suður Ameríku. Við erum núna búnir að hjóla um 11600 km af heildarvegalengdinni sem verður líklega um 22000 km. Og allt gengur vel og samkvæmt áætlun. Þegar líður á ferðina fer maður að klappa mótorhjólinu aðeins meira og betur því markmiðið er að láta alla slithluti hjólsins endast ferðina þannig að ég þurfi ekki að fara að skipta um eitt og annað, nema vélarolíu að sjálfsögður. Það er fyrst og fremst dekk og keðja sem mun reyna á, - því að fara alla þessa kílómetra á sömu dekkjunum og á sömu keðjunni, er hófleg bjartsýni. En ég er jú frekar hóflega bjartsýnn maður ! En það mun semsagt reyna á þetta allt saman og gerir þetta bara meira spennandi.
Í þeim löndum sem við erum búin að fara í gegnum, þá þykjum við bræður vera bara nokkuð stórir, svo vægt sé til orða tekið, og við sátum á litlum veitingastað uppi í fjöllunum fyrir nokkru og ég var að gera mig klára fyrir dýrindis hádegisverð, kjúklingur, hrísgrjón og vatn, - klassík, þegar stóllinn sem ég sat á gat ekki meira og lagði upp laupana, - semsagt lagðist saman í einum hvelli og ég vissi ekki fyrr en ég lá á bakinu og horfði á bambusþakið. Okkar viðbrögð voru einfaldlega að springa úr hlátri en viðbrögð annara gesta, sem voru nokkrir, voru þau að engin þorði að líta upp og hvað þá hlægja, - greinilega allri hræddir við þessar stóru geimverur.
Nú eigum við aðeins eftir að heimsækja eitt land í viðbót og það er Argentína. Því má segja að landamæraævintýrunum fer að ljúka. Við þurfum reyndar að fara inn í Argentínu og svo aftur inn í Chile og aftur Argentínu þegar sunnar dregur. Það verður ekki hjá því komist vegna þess hvernig vegirnir liggja þarna niður frá.
Dear friends, family, and everybody else - Happy New Year and thanks for the moments we shared in 2014. Usually at this time of year, I'm finishing up the last few bites of turkey and other goodies. This year, however, I'm sitting in Antofagasta, Chile, and there is not much that tells me it's the last day of the year. My people are really scattered around the world these days; I'm in Chile, Þorsteinn and Kristie are in Indiana, USA, Herdís and my daughter Fanndís in Florida, USA, and Haukur and Jón at home in Iceland. This means that the year starts at different time for all of us. But that's life and I'm really looking forward to seeing my family again in February in Iceland.
These past few days have been rather "ordinary" if I could use that word. We get up early, keep heading south, stop occasionally for food, gas, and maintenance, and look for a place to stay before dark. Slowly but surely we are getting closer to our final destination - the most southern part of South America. We have covered about 11600 kilometers but our total distance should be around 22000 kilometers. Everything is going according to plan and we hadn't had any major problems. As the odometer keeps ticking, I treat my bike a little gentler as the goal is to make all the parts last the entire trip. Hopefully the only thing I need to replace is oil. It's mostly going to depend on the tires and chain and hopefully I'm not being overly optimistic. But I will definitely be pushing the bike to its limits and it will be interesting to see what happens!
Einar and I are considered rather tall in these countries we've visited so far, to say the least. One day, we were getting ready for a delicious lunch, the classic chicken and rice dish, when the chair I was sitting in decided it couldn't take it and collapsed completely. Before I knew it, I was lying on my back looking up at the bamboo roof, laughing really hard! As we kept laughing, we noticed that the locals did not react the same way. Nobody dared to look up from their meals, probably a little scared of those large strange men.
We have only one more country to visit, Argentina, so the whole border adventure is coming to an end. We actually need to go from Argentina back into Chile, and then back into Argentina, because of how the roads are designed.
31/12/2014
Kæru vinir, vandamenn og allir hinir- gleðilegt nýtt ár og takk fyrir gamla árið. Á þessum tíma er ég vanur að vera að klára síðasta bitann af kalkún og öðru góðgæti. Í þetta sinn sit ég hér í Antofagasta í Chile og hér er lítið sem minnir á að það sé síðasti dagur ársins. Fólkið mitt er svo sem dreift um heiminn - ég er Chile, Þorsteinn og Kristie í Indiana, USA, Herdís og Fanndís María í Florida, USA og Haukur og Jón heima á Íslandi. Þetta þýðir að nýtt á byrjar hjá okkur á mismunandi tíma. En svona er þetta bara í þetta sinn ég hlakka mikið til að hitta allt fólkið mitt á Íslandi í byrjun febrúar.
Undanfarnir dagar hafa verið "venjulegir" ef hægt að segja svo. Vakna snemma og setjast í hnakkinn og halda í suðurátt. Stutt stopp öðru hvoru til að brynna mönnum og mótorhjólum og svo haldið í náttstað fyrir myrkur. Svona eru þessir dagar og hægt og rólega mjökumst við nær markmiðum okkar að komast á syðsta hluta Suður Ameríku. Við erum núna búnir að hjóla um 11600 km af heildarvegalengdinni sem verður líklega um 22000 km. Og allt gengur vel og samkvæmt áætlun. Þegar líður á ferðina fer maður að klappa mótorhjólinu aðeins meira og betur því markmiðið er að láta alla slithluti hjólsins endast ferðina þannig að ég þurfi ekki að fara að skipta um eitt og annað, nema vélarolíu að sjálfsögður. Það er fyrst og fremst dekk og keðja sem mun reyna á, - því að fara alla þessa kílómetra á sömu dekkjunum og á sömu keðjunni, er hófleg bjartsýni. En ég er jú frekar hóflega bjartsýnn maður ! En það mun semsagt reyna á þetta allt saman og gerir þetta bara meira spennandi.
Í þeim löndum sem við erum búin að fara í gegnum, þá þykjum við bræður vera bara nokkuð stórir, svo vægt sé til orða tekið, og við sátum á litlum veitingastað uppi í fjöllunum fyrir nokkru og ég var að gera mig klára fyrir dýrindis hádegisverð, kjúklingur, hrísgrjón og vatn, - klassík, þegar stóllinn sem ég sat á gat ekki meira og lagði upp laupana, - semsagt lagðist saman í einum hvelli og ég vissi ekki fyrr en ég lá á bakinu og horfði á bambusþakið. Okkar viðbrögð voru einfaldlega að springa úr hlátri en viðbrögð annara gesta, sem voru nokkrir, voru þau að engin þorði að líta upp og hvað þá hlægja, - greinilega allri hræddir við þessar stóru geimverur.
Nú eigum við aðeins eftir að heimsækja eitt land í viðbót og það er Argentína. Því má segja að landamæraævintýrunum fer að ljúka. Við þurfum reyndar að fara inn í Argentínu og svo aftur inn í Chile og aftur Argentínu þegar sunnar dregur. Það verður ekki hjá því komist vegna þess hvernig vegirnir liggja þarna niður frá.
Dear friends, family, and everybody else - Happy New Year and thanks for the moments we shared in 2014. Usually at this time of year, I'm finishing up the last few bites of turkey and other goodies. This year, however, I'm sitting in Antofagasta, Chile, and there is not much that tells me it's the last day of the year. My people are really scattered around the world these days; I'm in Chile, Þorsteinn and Kristie are in Indiana, USA, Herdís and my daughter Fanndís in Florida, USA, and Haukur and Jón at home in Iceland. This means that the year starts at different time for all of us. But that's life and I'm really looking forward to seeing my family again in February in Iceland.
These past few days have been rather "ordinary" if I could use that word. We get up early, keep heading south, stop occasionally for food, gas, and maintenance, and look for a place to stay before dark. Slowly but surely we are getting closer to our final destination - the most southern part of South America. We have covered about 11600 kilometers but our total distance should be around 22000 kilometers. Everything is going according to plan and we hadn't had any major problems. As the odometer keeps ticking, I treat my bike a little gentler as the goal is to make all the parts last the entire trip. Hopefully the only thing I need to replace is oil. It's mostly going to depend on the tires and chain and hopefully I'm not being overly optimistic. But I will definitely be pushing the bike to its limits and it will be interesting to see what happens!
Einar and I are considered rather tall in these countries we've visited so far, to say the least. One day, we were getting ready for a delicious lunch, the classic chicken and rice dish, when the chair I was sitting in decided it couldn't take it and collapsed completely. Before I knew it, I was lying on my back looking up at the bamboo roof, laughing really hard! As we kept laughing, we noticed that the locals did not react the same way. Nobody dared to look up from their meals, probably a little scared of those large strange men.
We have only one more country to visit, Argentina, so the whole border adventure is coming to an end. We actually need to go from Argentina back into Chile, and then back into Argentina, because of how the roads are designed.
Atacama desert, Chile.
1/1/2015
Nú erum við staddir í litlum bæ sem heitir Copiapó, og er umkringdur elstu og þurrustu eyðimörk í heimi, - Atacama eyðimörkinni. Hér rignir nánast aldrei, og sumsstaðar í eyðimörkinni rignir aðeins 1-3 millimetra á ári. Eyðimörkin er um það bil 1000 km löng og afmarkast af Kyrrahafinu að vestan og Andesfjöllunum að austan. Eyðimörkin er um það bil jafnstór og Ísland er að flatarmáli, eða um 105.000 ferkílómetrar. Og þar sem ég hef nú skroppið hingað til að kanna hvort eitthvað af þessum staðreyndum eru réttar, þá upplýsist það hér með að í dag var heitt, þurrt, vindur og einmannalegt ! Semsagt allt saman rétt og klárt. Svo var engin umferð í dag þar sem það er jú nýársdagur hér líka. Við bræður munum þeysa áfram í suðurátt í gegnum eyðimörkina og "njóta" alls þess sem hún hefur uppá að bjóða næstu daga.
Mér til mikillar örvæntingar komst ég að því þegar við komum á endastöð í dag og ég fór að eins að fletta upp í gögnum sem ég er með, að við misstum af þekktum, frægu listaverki á leiðinni, - Mano del Desierto, - eða uppá íslensku, hönd eyðimerkurinnar. Þetta listaverk er eftir Chilean listamann sem heitir Mario Irarrázabal, og er 11 metra há hönd sem rís upp úr sandinum og á að tjá einmannaleika, óréttlæti, sorg og pyntingar. Mynd með mótorhjólið og knapann fyrir framan þetta listaverk er ein af þessum "stóru" nauðsynlegu myndum sem allir mótorhjólamenn þurfa að eiga ef þeir fara þarna um, en............ þessu gátum við klúðrað. Ákváðum í morgun að fara aðeins aðra leið og þar með misstum við af þessu. Það kostar okkur um það bil 1000 kílómetra að fara til baka til að sjá listaverkið, og við höfum ákveðið að gera það ekki, - gerum það bara næst ! En svona eru ævintýrin, - veist aldrei hvað kemur upp á.
Það má kannski minnast á það að allt yfirbragð og ásýnd breyttist eftir að við komum inn í Chile. Ruslið hvarf og greinilegt að hér er efnahagur betri sem kemur fram í betri vegum og vegmerkingum, ljósastaurar og skilti betri og fleira í þeim dúr. Fólkið er áfram fallegt og gott og vill allt fyrir okkur gera og reynir að kenna okkur spænskuna þegar tækifæri gefst. Einar var í gær að biðja um rauðvín frá Chile, - hann reynir alltaf að smakka vín frá því landi sem við erum í hverju sinni. Hann talaði að sjálfsögðu sína fínu spænsku, og bað um "vino tinto from Chile" Konan á barnum leit á hann stórum augum eins og hann væri geimvera, ( sem við jú erum ) og Einar reyndi aftur en á árangurs. Þá tók Einar sig til skellti þessu í sambland af íslensku, ensku ásamt líkamstjáningu og bendingu. Að lokum fór það svo að barstúlkan skildi Einar, og hann fékk það sem hann vildi. Þá snérist málið um það að orðið "tinto" segjum við að sjálfsögðu með "t" té hljóðinu og Chile með "Ch" hlóðinu. En hið rétta er að nota "d" í stað "t" í orðinu "tinto" og er það því sagt "dindo" og "Ch" í Chile á að nota "G". Því er þetta svona "Vino dindo de Gile" - Svona geta nú litlu hlutirnir verið skemmtilegir og um leið fræðandi.
Meðfram vegunum hér og satt að segja alla leið í gengum Mið og Suður Ameríkurnar, þá eru minnisvarðar um vegfarendur sem hafa látist á þessum vegum. Trúlegast eru þetta mest bílstjórar, en það sem kemur manni mest á óvart er hversu mikið er af þessu. Þessi minnisvarðar eru sumir hverjir mikil mannvirki og sum eru minni. Margir þessara minnisvarða eru mikil listaverk og greinilega mikið lagt í þetta og viðhaldið. Þar sjáum við skreytt jólatré, ljós, krossar af öllum stærðum og gerðum, myndir og jafnvel föt af viðkomandi og fleira af persónulegum hlutum sem tengdust viðkomandi aðila. Hverjar ástæðurnar eru fyrir þessum dauðsföllum veit ég ekki, - hraðakstur, þreyta, drykkja eða bara augnabliks aðgæsluleysi, veit ég ekki og trúlega er það blanda af þessu öllu. Þessir vegir hafa greinilega tekið mikinn toll og þetta er enn ein áminningin um að fara varlega og gleyma sér ekki.
Meira síðar.
We are in a little town called Copiapó, surrounded by the oldest and driest desert in the world - The Atacama Desert. This place almost never gets any rain, or as little as 1-3 millimeters per year in some places. The desert is 1000 kilometers long and is defined by the Pacific Ocean in the west and The Andes in the east. The desert is also approximately as large as Iceland, or about 105 thousand square kilometers. I got on the internet to check some of these facts and I might as well write down some of my own facts about our trip while I'm at it. Today was hot, dry, windy, and very lonely! There was literally no traffic today, as it was New Years Day today. So Einar and I will have plenty of room to drive through the desert and "enjoy" all that it has to offer for the next few days.
I was really disappointed when I learned that Einar and I had missed the one and only "Mano del Desierto", or the "Hand of the Desert". This artwork is a 11 meter tall hand rising from the sand and is supposed to express loneliness, injustice, sorrow, and torture. It's by the Chilean artist Mario Irarrázabal. We decided to take a slightly different route today and therefore accidentally missed it! We would have to ride an additional 1000 kilometers to go back and see it, so we decided against it. Next time it is! But that's what happens on adventures - you never really know how things will turn out.
I should mention that the environment changed significantly after we entered into Chile. There economy is clearly doing much better as the trash disappeared and we saw more light poles, signs, etc. But the people are the same in the sense that they are beautiful, generous, and kind people who want to help us in any way they can - even teach us Spanish! Yesterday, Einar wanted to try some red wine from Chile and decided to use his sophisticated Spanish, saying "vino tinto from Chile". The lady looked at him like he was some kind of weirdo so Einar tried again, without much luck. So, Einar decided to use a mix of Icelandic, English, and body language and finally Einar was able to get what he wanted. The thing was, as it turned out, the word "tinto", a word us Icelanders would pronounce with a "t" sound, and the word Chile, pronounced with a "ch" sound, is supposed to be pronounced with a "d" (as in "dindo") and "g" (as in "Gile). So Einar should have said "Vindo dindo de Gile". So, we got a nice language lesson in addition to a nice glass of wine that day.
Throughout Central and South America, we've noticed a lot of memorials of those who have died along the roads. These are probably mostly drivers, but it was surprising to see how many of these memorials there are. Some are small but others are really extravagant, almost like a great piece of art. We saw some Christmas trees, lights, crosses of all different sizes, and even the diseased person's clothing and other personal items. I don't know why all these people have died, but these roads have obviously claimed many lives and that's a good reminder of not to lose focus.
More to come.
1/1/2015
Nú erum við staddir í litlum bæ sem heitir Copiapó, og er umkringdur elstu og þurrustu eyðimörk í heimi, - Atacama eyðimörkinni. Hér rignir nánast aldrei, og sumsstaðar í eyðimörkinni rignir aðeins 1-3 millimetra á ári. Eyðimörkin er um það bil 1000 km löng og afmarkast af Kyrrahafinu að vestan og Andesfjöllunum að austan. Eyðimörkin er um það bil jafnstór og Ísland er að flatarmáli, eða um 105.000 ferkílómetrar. Og þar sem ég hef nú skroppið hingað til að kanna hvort eitthvað af þessum staðreyndum eru réttar, þá upplýsist það hér með að í dag var heitt, þurrt, vindur og einmannalegt ! Semsagt allt saman rétt og klárt. Svo var engin umferð í dag þar sem það er jú nýársdagur hér líka. Við bræður munum þeysa áfram í suðurátt í gegnum eyðimörkina og "njóta" alls þess sem hún hefur uppá að bjóða næstu daga.
Mér til mikillar örvæntingar komst ég að því þegar við komum á endastöð í dag og ég fór að eins að fletta upp í gögnum sem ég er með, að við misstum af þekktum, frægu listaverki á leiðinni, - Mano del Desierto, - eða uppá íslensku, hönd eyðimerkurinnar. Þetta listaverk er eftir Chilean listamann sem heitir Mario Irarrázabal, og er 11 metra há hönd sem rís upp úr sandinum og á að tjá einmannaleika, óréttlæti, sorg og pyntingar. Mynd með mótorhjólið og knapann fyrir framan þetta listaverk er ein af þessum "stóru" nauðsynlegu myndum sem allir mótorhjólamenn þurfa að eiga ef þeir fara þarna um, en............ þessu gátum við klúðrað. Ákváðum í morgun að fara aðeins aðra leið og þar með misstum við af þessu. Það kostar okkur um það bil 1000 kílómetra að fara til baka til að sjá listaverkið, og við höfum ákveðið að gera það ekki, - gerum það bara næst ! En svona eru ævintýrin, - veist aldrei hvað kemur upp á.
Það má kannski minnast á það að allt yfirbragð og ásýnd breyttist eftir að við komum inn í Chile. Ruslið hvarf og greinilegt að hér er efnahagur betri sem kemur fram í betri vegum og vegmerkingum, ljósastaurar og skilti betri og fleira í þeim dúr. Fólkið er áfram fallegt og gott og vill allt fyrir okkur gera og reynir að kenna okkur spænskuna þegar tækifæri gefst. Einar var í gær að biðja um rauðvín frá Chile, - hann reynir alltaf að smakka vín frá því landi sem við erum í hverju sinni. Hann talaði að sjálfsögðu sína fínu spænsku, og bað um "vino tinto from Chile" Konan á barnum leit á hann stórum augum eins og hann væri geimvera, ( sem við jú erum ) og Einar reyndi aftur en á árangurs. Þá tók Einar sig til skellti þessu í sambland af íslensku, ensku ásamt líkamstjáningu og bendingu. Að lokum fór það svo að barstúlkan skildi Einar, og hann fékk það sem hann vildi. Þá snérist málið um það að orðið "tinto" segjum við að sjálfsögðu með "t" té hljóðinu og Chile með "Ch" hlóðinu. En hið rétta er að nota "d" í stað "t" í orðinu "tinto" og er það því sagt "dindo" og "Ch" í Chile á að nota "G". Því er þetta svona "Vino dindo de Gile" - Svona geta nú litlu hlutirnir verið skemmtilegir og um leið fræðandi.
Meðfram vegunum hér og satt að segja alla leið í gengum Mið og Suður Ameríkurnar, þá eru minnisvarðar um vegfarendur sem hafa látist á þessum vegum. Trúlegast eru þetta mest bílstjórar, en það sem kemur manni mest á óvart er hversu mikið er af þessu. Þessi minnisvarðar eru sumir hverjir mikil mannvirki og sum eru minni. Margir þessara minnisvarða eru mikil listaverk og greinilega mikið lagt í þetta og viðhaldið. Þar sjáum við skreytt jólatré, ljós, krossar af öllum stærðum og gerðum, myndir og jafnvel föt af viðkomandi og fleira af persónulegum hlutum sem tengdust viðkomandi aðila. Hverjar ástæðurnar eru fyrir þessum dauðsföllum veit ég ekki, - hraðakstur, þreyta, drykkja eða bara augnabliks aðgæsluleysi, veit ég ekki og trúlega er það blanda af þessu öllu. Þessir vegir hafa greinilega tekið mikinn toll og þetta er enn ein áminningin um að fara varlega og gleyma sér ekki.
Meira síðar.
We are in a little town called Copiapó, surrounded by the oldest and driest desert in the world - The Atacama Desert. This place almost never gets any rain, or as little as 1-3 millimeters per year in some places. The desert is 1000 kilometers long and is defined by the Pacific Ocean in the west and The Andes in the east. The desert is also approximately as large as Iceland, or about 105 thousand square kilometers. I got on the internet to check some of these facts and I might as well write down some of my own facts about our trip while I'm at it. Today was hot, dry, windy, and very lonely! There was literally no traffic today, as it was New Years Day today. So Einar and I will have plenty of room to drive through the desert and "enjoy" all that it has to offer for the next few days.
I was really disappointed when I learned that Einar and I had missed the one and only "Mano del Desierto", or the "Hand of the Desert". This artwork is a 11 meter tall hand rising from the sand and is supposed to express loneliness, injustice, sorrow, and torture. It's by the Chilean artist Mario Irarrázabal. We decided to take a slightly different route today and therefore accidentally missed it! We would have to ride an additional 1000 kilometers to go back and see it, so we decided against it. Next time it is! But that's what happens on adventures - you never really know how things will turn out.
I should mention that the environment changed significantly after we entered into Chile. There economy is clearly doing much better as the trash disappeared and we saw more light poles, signs, etc. But the people are the same in the sense that they are beautiful, generous, and kind people who want to help us in any way they can - even teach us Spanish! Yesterday, Einar wanted to try some red wine from Chile and decided to use his sophisticated Spanish, saying "vino tinto from Chile". The lady looked at him like he was some kind of weirdo so Einar tried again, without much luck. So, Einar decided to use a mix of Icelandic, English, and body language and finally Einar was able to get what he wanted. The thing was, as it turned out, the word "tinto", a word us Icelanders would pronounce with a "t" sound, and the word Chile, pronounced with a "ch" sound, is supposed to be pronounced with a "d" (as in "dindo") and "g" (as in "Gile). So Einar should have said "Vindo dindo de Gile". So, we got a nice language lesson in addition to a nice glass of wine that day.
Throughout Central and South America, we've noticed a lot of memorials of those who have died along the roads. These are probably mostly drivers, but it was surprising to see how many of these memorials there are. Some are small but others are really extravagant, almost like a great piece of art. We saw some Christmas trees, lights, crosses of all different sizes, and even the diseased person's clothing and other personal items. I don't know why all these people have died, but these roads have obviously claimed many lives and that's a good reminder of not to lose focus.
More to come.
Puerto San Julián, Argentína.
11/1/2015
Eitt af því sem við getum gengið að vísu, er að tíminn líður áfram, - og þannig er það hér líka. Við erum komnir í síðasta landið sem við heimsækjum, - Argentína. Búnir að vera einstaklega stórir dagar undanfarið, - í meiningunni, - mikil upplifun þessa daga. Þegar ég segi þetta þá dettur mér í hug spurning sem ég er svo oft spurður að, - "Er þetta ekki alltaf svo rosalega gaman ?" Svarið sem flestir búast við og trúlega vilja heyra, - er að sjálfsögður, "jú þetta er alltaf alveg ótrúlega gaman" En raunveruleikinn er allt annar og ekki endilega það sem margir halda. Að ferðast svona eins og við erum að gera, er einfaldlega mikil vinna og stundum mjög erfitt og leiðinlegt. Ímyndið ykkur eftirfarandi, - vondur vegur, rok og rigning, hálfvilltur, talar ekki tungumálið, veist ekki hvar á að gista, svafst illa, flóarbitinn eftir ömurlegan gististað, þér er skítkalt og ert þreyttur og langur dagur framundan, - heldur einhver að þetta sé gaman ??? Svarið er nei og aftur nei. En eins og í flestum öðrum ævintýraferðum og jafnvel bara í daglega lífinu, þá er það upplifunin sjálf sem er svo stórkostleg og sérstaklega eftir að maður er búinn að sigrast á öllum þeim aðstæðum og verkefnum sem maður stendur frammi fyrir og ekki síst að takast á við sjálfan sig andlega og líkamlega. Það er þá sem þessi sterka upplifun kemur fram og veitir manni þessa hlýju og hamingju sem gerir þetta allt þess virði. Nei, þetta er ekki alltaf gaman, - 90% puð og vinna.
En aftur að Argentínu, - Það litla sem við höfum séð og upplifað er eingöngu hér í suður Argentínu. Miklar og endalausar sléttur og mikill vindur sem blæs yfir slétturnar að vestan og er ekki laust við að maður halli undir flatt mestallan daginn. En eins og svo oft áður þegar maður er að upplifa eitthvað nýtt, þá kallar maður það fallegt land. Einn stór munur er þó á Argentínu og Chile, og það er fólkið, þ.e. fólkið í Argentínu á miklu erfiðara með að brosa og gefa af sér. Það er meira alvörugefið og þyngra og erfiðara að komast inn fyrir skelina. Undantekning frá þessu er barþjónninn / veitingamaðurinn í salnum þar sem ég sit núna og skrifa, því hann er búinn að brosa og spjalla í allt kvöld, ( á spænsku að sjálfsögðu sem við skiljum ekkert í ) og hann var rétt í þessu að koma með einn ískaldann Corona bjór sem hann sagði að væri í boði hússins, - ekki á hverjum degi sem skítugir íslenskir víkingar ættu leið hér um. Enn eitt dæmið um undantekninguna sem sannar regluna !
Upplifun er orð sem ég nota mikið um svona ferðir, eins og fram kemur hér að ofan, og ég má til með að segja ykkur frá einni slíkri sem við upplifðum í Chile fyrir nokkrum dögum. Við ákváðum fyrir nokkru að fara á mótorhjólunum okkar hluta af hinni þekktu og frægu leið, Carretera Austral, sem Augusto Pinochet, fyrrverandi forseti Chile, lét leggja til að tengja saman lítil þorp og bæi í suður Chile. Þetta er um það bil 1.300 kílómetra langur vegur og liggur um fjöll og dali og miklar óbyggðir í suðrinu. Margir halda því fram að þetta sé ein af fallegustu vegastæðum í heimi og að sjálfsögðu vildum við kanna það og upplifa. Stórkostlegt landslag, jöklar, dalir, skógi vaxnar hlíðar, ár og vötn og allt það sem hægt er að nefna þegar svona umhverfi er skapað. Við vorum semsagt komnir milli 400 - 500 kílómetra inn á þessa leið, - farið með þremur ferjum yfir þrönga firði og fljót og ekið um þrönga bugðótta malarvegi í bröttum skógivöxnum hlíðum þar sem ekkert sást nema fuglinn fljúgandi og fjallss og jökultoppar á milli trjánna. Á stundum hélt ég að ég væri í draumaheimi mótorhjóla og útivistarmannsins, en var minntur reglulega á að ég var í raunheimi þegar steinvala frá Einari eða fluga skall á andlitinu og rak up óp af sársauka. Eftir langan dag og mikla einbeitingu og orkunotkun, komum við í pínulítið þorp og það var liðið langt fram á daginn og við ákveðið að reyna að finna gistingu þar. Við fórum um þessa nokkrar moldargötur sem þarna voru og skimuðum eftir gistiplássi. Sáum nú ekkert sem vit var í og vorum eitthvað að vesenast þarna á einu götuhorninu. Ég ákvað að spyrja Mr. Garmin ( GPS tækið mitt ) hvort þar væri eitthvað. Hann var með eitt hótel á listanum sínum þarna og ákváðum við að kíkja á það. Af reynslu vissum við að líkurnar á því að hótelið væri þarna voru mjög litlar, en úr því að við höfðum ekkert annað, þá létum við á það reyna. Ég hlýddi fyrirmælum Mr. Garmins og hann fór með okkur upp á aðalgötun sem lág í gegnum bæinn, - eða réttara sagt aðeins fyrir ofan bæinn, og ég stoppaði þar sem hótelið átti að vera. Ekkert þar og ekkert að sjá, - allt eins og venjulega. Ég var í þann mund að snúa frá þegar ég sá glitta í skilti hinum megin við veginn og þar stóð á Hótel og ör sem vísaði til hægri. Þar sá ég þá hlið sem hægt var að aka inn um og gerðum við það. Þegar inn fyrir hliðið kom, tók við önnur veröld, - glæsilegt lítið fjalla/sveitahótel í stíl við hin fallegustu Alpa fjallahótel og allt svo gróið og snyrtilegt. Einar stökk inn til að athuga með herbergi og til að gera langa sögu stutta, þá fengum við lúxus herbergi með tveimur rúmum og öllu sem tilheyrir, internet, sjónvarp með tugum stöðva, rakatæki, handklæði sloppar osfr. osfr. ! Kemur þá í ljós, að eigendurnir, hjón á besta aldri, - hann frá Chile og hún frá Colombiu, ráku þetta og höfðu gert í 29 ár, - takk fyrir. Hann var allt í öllu í þessu litla þorpi og var þetta hótel þeirra líf og yndi. Frúin tók vel á móti okkur og þegar hún sá að við vorum frá Íslandi, bað hún okkur að afsaka sig augnablik, og svo hljóp hún út. Við sátum eftir og sötruðum þennan fína bjór sem bruggaður var á staðnum og vissum ekki fyrr en eiginmaðurinn, kom stökkvandi til okkar og heilsaði okkur. Þá kemur í ljós að hans heitasti draumur væri að heimsækja Ísland og ástæðan fyrir því væri svolítið sérstök. Þegar hann var ungur maður, hafði hann komist yfir bók eftir íslenskan rithöfun, Kristmann Guðmundsson, sem ber titilinn "Morgunn lífsins" eða eins og hún heitir á spænsku, " La manana de la vida " og þessi bók hefði náð svo miklum tökum á honum að hann varð aldrei samur maður á eftir. Hann sagði okkur það að hann læsi þessa bók reglulega og væri í algjöru uppáhaldi hjá honum. Nú hef ég ekki lesið þessa bók, en mér skilst að inntakið í sögunni sé að allir vegir eru færir ef þú bara trúir því og reynir nógu mikið. Þetta er hans lífsspeki í dag og eru þau hjónin svo sannarlega dæmi um það. Ótrúlega fallegt og vandað hótel þarna í óbyggðunum og allt gert af natni, vandvirkni og áhuga. Það sem eftir lifði kvölds vorum við meðhöndlaðir eins og mikil fyrirmenni og nautasteik og Chile rauðvín af bestu gerð lagt á borð fyrir okkur. Morguninn eftir kvöddum þetta sómafólk og héldum áfram út í óbyggðirnar með dásamlegar minningar um þennan sérstaka stað.
Í dag erum við semsagt í suður Argentínu, og aðeins cirka 1000 kílómetra frá lokatakmarkinu okkar, það er að heimsækja bæinn Ushuaia, sem er syðsti bær í heimi, - stundum kallaður "the bottom of the world" Þegar þangað er komið, þá er markmiði okkar semsagt náð, að hafa farið hinn þekkta Pan American highway, - eða frá nyrsta odda norður Ameríku og alla leið til syðsta odda suður Ameríku. Og eitt er klárt, að þegar við erum komnir til Ushuaia, þar sem að við ætlum að gista eina nótt, og það er að fá okkur Argentíska nautasteik af bestu gerð ásamt Argentísku rauðvíni af bestu gerð ! Hlakka mikið til þess. Svo tekur við síðasti áfangi ferðarinnar, sem er að hjóla til baka, í norðurátt, til borgarinnar Buenos Aires, þar sem við ætlum að upplifa pínulítið Dakar Rally ævintýri, því þessi stærsta og frægasta rally keppni heims lýkur þar þegar við erum þar. Svo er bara að koma hjólunum í skip og svo fljúgum við vængjum þöndum hvor sína leið til okkar daglega lífs.
Meira síðar.
11/1/2015
Eitt af því sem við getum gengið að vísu, er að tíminn líður áfram, - og þannig er það hér líka. Við erum komnir í síðasta landið sem við heimsækjum, - Argentína. Búnir að vera einstaklega stórir dagar undanfarið, - í meiningunni, - mikil upplifun þessa daga. Þegar ég segi þetta þá dettur mér í hug spurning sem ég er svo oft spurður að, - "Er þetta ekki alltaf svo rosalega gaman ?" Svarið sem flestir búast við og trúlega vilja heyra, - er að sjálfsögður, "jú þetta er alltaf alveg ótrúlega gaman" En raunveruleikinn er allt annar og ekki endilega það sem margir halda. Að ferðast svona eins og við erum að gera, er einfaldlega mikil vinna og stundum mjög erfitt og leiðinlegt. Ímyndið ykkur eftirfarandi, - vondur vegur, rok og rigning, hálfvilltur, talar ekki tungumálið, veist ekki hvar á að gista, svafst illa, flóarbitinn eftir ömurlegan gististað, þér er skítkalt og ert þreyttur og langur dagur framundan, - heldur einhver að þetta sé gaman ??? Svarið er nei og aftur nei. En eins og í flestum öðrum ævintýraferðum og jafnvel bara í daglega lífinu, þá er það upplifunin sjálf sem er svo stórkostleg og sérstaklega eftir að maður er búinn að sigrast á öllum þeim aðstæðum og verkefnum sem maður stendur frammi fyrir og ekki síst að takast á við sjálfan sig andlega og líkamlega. Það er þá sem þessi sterka upplifun kemur fram og veitir manni þessa hlýju og hamingju sem gerir þetta allt þess virði. Nei, þetta er ekki alltaf gaman, - 90% puð og vinna.
En aftur að Argentínu, - Það litla sem við höfum séð og upplifað er eingöngu hér í suður Argentínu. Miklar og endalausar sléttur og mikill vindur sem blæs yfir slétturnar að vestan og er ekki laust við að maður halli undir flatt mestallan daginn. En eins og svo oft áður þegar maður er að upplifa eitthvað nýtt, þá kallar maður það fallegt land. Einn stór munur er þó á Argentínu og Chile, og það er fólkið, þ.e. fólkið í Argentínu á miklu erfiðara með að brosa og gefa af sér. Það er meira alvörugefið og þyngra og erfiðara að komast inn fyrir skelina. Undantekning frá þessu er barþjónninn / veitingamaðurinn í salnum þar sem ég sit núna og skrifa, því hann er búinn að brosa og spjalla í allt kvöld, ( á spænsku að sjálfsögðu sem við skiljum ekkert í ) og hann var rétt í þessu að koma með einn ískaldann Corona bjór sem hann sagði að væri í boði hússins, - ekki á hverjum degi sem skítugir íslenskir víkingar ættu leið hér um. Enn eitt dæmið um undantekninguna sem sannar regluna !
Upplifun er orð sem ég nota mikið um svona ferðir, eins og fram kemur hér að ofan, og ég má til með að segja ykkur frá einni slíkri sem við upplifðum í Chile fyrir nokkrum dögum. Við ákváðum fyrir nokkru að fara á mótorhjólunum okkar hluta af hinni þekktu og frægu leið, Carretera Austral, sem Augusto Pinochet, fyrrverandi forseti Chile, lét leggja til að tengja saman lítil þorp og bæi í suður Chile. Þetta er um það bil 1.300 kílómetra langur vegur og liggur um fjöll og dali og miklar óbyggðir í suðrinu. Margir halda því fram að þetta sé ein af fallegustu vegastæðum í heimi og að sjálfsögðu vildum við kanna það og upplifa. Stórkostlegt landslag, jöklar, dalir, skógi vaxnar hlíðar, ár og vötn og allt það sem hægt er að nefna þegar svona umhverfi er skapað. Við vorum semsagt komnir milli 400 - 500 kílómetra inn á þessa leið, - farið með þremur ferjum yfir þrönga firði og fljót og ekið um þrönga bugðótta malarvegi í bröttum skógivöxnum hlíðum þar sem ekkert sást nema fuglinn fljúgandi og fjallss og jökultoppar á milli trjánna. Á stundum hélt ég að ég væri í draumaheimi mótorhjóla og útivistarmannsins, en var minntur reglulega á að ég var í raunheimi þegar steinvala frá Einari eða fluga skall á andlitinu og rak up óp af sársauka. Eftir langan dag og mikla einbeitingu og orkunotkun, komum við í pínulítið þorp og það var liðið langt fram á daginn og við ákveðið að reyna að finna gistingu þar. Við fórum um þessa nokkrar moldargötur sem þarna voru og skimuðum eftir gistiplássi. Sáum nú ekkert sem vit var í og vorum eitthvað að vesenast þarna á einu götuhorninu. Ég ákvað að spyrja Mr. Garmin ( GPS tækið mitt ) hvort þar væri eitthvað. Hann var með eitt hótel á listanum sínum þarna og ákváðum við að kíkja á það. Af reynslu vissum við að líkurnar á því að hótelið væri þarna voru mjög litlar, en úr því að við höfðum ekkert annað, þá létum við á það reyna. Ég hlýddi fyrirmælum Mr. Garmins og hann fór með okkur upp á aðalgötun sem lág í gegnum bæinn, - eða réttara sagt aðeins fyrir ofan bæinn, og ég stoppaði þar sem hótelið átti að vera. Ekkert þar og ekkert að sjá, - allt eins og venjulega. Ég var í þann mund að snúa frá þegar ég sá glitta í skilti hinum megin við veginn og þar stóð á Hótel og ör sem vísaði til hægri. Þar sá ég þá hlið sem hægt var að aka inn um og gerðum við það. Þegar inn fyrir hliðið kom, tók við önnur veröld, - glæsilegt lítið fjalla/sveitahótel í stíl við hin fallegustu Alpa fjallahótel og allt svo gróið og snyrtilegt. Einar stökk inn til að athuga með herbergi og til að gera langa sögu stutta, þá fengum við lúxus herbergi með tveimur rúmum og öllu sem tilheyrir, internet, sjónvarp með tugum stöðva, rakatæki, handklæði sloppar osfr. osfr. ! Kemur þá í ljós, að eigendurnir, hjón á besta aldri, - hann frá Chile og hún frá Colombiu, ráku þetta og höfðu gert í 29 ár, - takk fyrir. Hann var allt í öllu í þessu litla þorpi og var þetta hótel þeirra líf og yndi. Frúin tók vel á móti okkur og þegar hún sá að við vorum frá Íslandi, bað hún okkur að afsaka sig augnablik, og svo hljóp hún út. Við sátum eftir og sötruðum þennan fína bjór sem bruggaður var á staðnum og vissum ekki fyrr en eiginmaðurinn, kom stökkvandi til okkar og heilsaði okkur. Þá kemur í ljós að hans heitasti draumur væri að heimsækja Ísland og ástæðan fyrir því væri svolítið sérstök. Þegar hann var ungur maður, hafði hann komist yfir bók eftir íslenskan rithöfun, Kristmann Guðmundsson, sem ber titilinn "Morgunn lífsins" eða eins og hún heitir á spænsku, " La manana de la vida " og þessi bók hefði náð svo miklum tökum á honum að hann varð aldrei samur maður á eftir. Hann sagði okkur það að hann læsi þessa bók reglulega og væri í algjöru uppáhaldi hjá honum. Nú hef ég ekki lesið þessa bók, en mér skilst að inntakið í sögunni sé að allir vegir eru færir ef þú bara trúir því og reynir nógu mikið. Þetta er hans lífsspeki í dag og eru þau hjónin svo sannarlega dæmi um það. Ótrúlega fallegt og vandað hótel þarna í óbyggðunum og allt gert af natni, vandvirkni og áhuga. Það sem eftir lifði kvölds vorum við meðhöndlaðir eins og mikil fyrirmenni og nautasteik og Chile rauðvín af bestu gerð lagt á borð fyrir okkur. Morguninn eftir kvöddum þetta sómafólk og héldum áfram út í óbyggðirnar með dásamlegar minningar um þennan sérstaka stað.
Í dag erum við semsagt í suður Argentínu, og aðeins cirka 1000 kílómetra frá lokatakmarkinu okkar, það er að heimsækja bæinn Ushuaia, sem er syðsti bær í heimi, - stundum kallaður "the bottom of the world" Þegar þangað er komið, þá er markmiði okkar semsagt náð, að hafa farið hinn þekkta Pan American highway, - eða frá nyrsta odda norður Ameríku og alla leið til syðsta odda suður Ameríku. Og eitt er klárt, að þegar við erum komnir til Ushuaia, þar sem að við ætlum að gista eina nótt, og það er að fá okkur Argentíska nautasteik af bestu gerð ásamt Argentísku rauðvíni af bestu gerð ! Hlakka mikið til þess. Svo tekur við síðasti áfangi ferðarinnar, sem er að hjóla til baka, í norðurátt, til borgarinnar Buenos Aires, þar sem við ætlum að upplifa pínulítið Dakar Rally ævintýri, því þessi stærsta og frægasta rally keppni heims lýkur þar þegar við erum þar. Svo er bara að koma hjólunum í skip og svo fljúgum við vængjum þöndum hvor sína leið til okkar daglega lífs.
Meira síðar.
Og hvað svo ................. ?
14/1/2015
Og þá er botninum náð, - fer ekki neðar ! Já, eins og ég sagði í síðasta pistli, þá er borgin Ushuaia oft kölluð "the bottom of the world" Við bræður náðum okkar markmiði á föstudaginn um hádegisbil og var það skemmtilegt og spennandi. Þetta er um það bil fimmtíu þúsund manna borg og því nokkru stærri en ég átti von á. Þarna fara fram miklir flutningar, útgerð og nú síðustu ár hefur túrismi verið að aukast mjög mikið. Eftir að hafa hjólað um sléttur Patogoníu dagana á undan, og barist þar við vind og kulda stanslaust, var mjög skemmtilegt og upplífgandi að hjóla inn í nýtt umhverfi. Ushuaia er nefnilega staðsett vestast á skaganum og í raun ná fallegu stóru fjöllin sem liggja vestan megin í Chile, þarna niður eftir og því var það mikil sæla að hjóla þarna og njóta hrikalegra fjallanna með snævi þöktum tindumn annarsvegar og hins vegar djúpu dalirnir með árnar iðandi í rólegheitunum niður að sjó. Hvílík breyting. En eftir stutt stopp á þeim "nauðsynlegu" stöðum sem þarf að mynda og sjá, fórum við í gegnum borgina og inn í þjóðgarðinn sem er þar fyrir innan, - Tierra del Fuego national park. Þar var mikill fjöldi túrhesta eins og vera ber og þar er eitt þessara merkilegu skilta sem allir verða að eiga mynd af sér við. Við vöktum þó nokkra athygli þarna sem jókst eftir því sem við biðum þarna lengur. Þannig er, að skiltið er fyrir innan nokkra tréstólpa sem reknir eru í jörðina og eru til að hindra að bílar fari þarna að. En að sjálfsögðu vildi ég mynda mig hjá mótorhjólinu þarna og sætti því lagi þegar ekki margir voru við skiltið og ýtti hjólinu innfyrir og stillti því upp og Einar smellti af nokkrum myndum. Síðan gerði Einar það sama. Þegar þessu var lokið, var nú aftur komið mikið af fólki og einn túrhesturinn vatt sér að okkur og fór aðeins að spjalla, - pota og benda og spyrja allskonar spurninga. Við nutum þessa bara ágætlega, sælir og glaðir að loknum stórum áfanga, - veðrið gott og allt eins og blómstrið eina. En semsagt, þegar maðurinn var um það bil að hætta að spjalla, spurði hann hvort hann mætti ekki standa á milli okkar og konan að smella af einni mynd af sér. Við héldum það nú og myndin var tekin og vafalaust sett í netheima eins og svo margar myndir í dag. En það sem gerðist í framhaldi, sáum við ekki fyrir. Einhver sá þennan mann stilla sér upp á milli okkar, og kom hann líka og spurði að því sama. Aftur var svarið já og ekki leið á löngu þar til að biðröð var búin að myndast og allir vildu fá að vera með á mynd með okkur. Þarna fór semsagt um það bil klukkustund í þessar myndatökur og skemmtum við okkur alveg konunglega, - vorum baðaðir frægðarsólinni eitt augnablik. En að lokum fjaraði þetta út og við héldum aftur í borgina. Þar var að sjálfsögðu haldið upp á þetta með góðum mat og drykk og skemmtilegum sögum.
En eins og svo margir hafa örugglega upplifað einhverntímann, þá kemur ákveðið tómarúm strax eftir svona áfanga. Þannig leið okkur strax daginn eftir þegar við lögðum af stað til baka. Þetta tómarúm er svolítið stórt í huganum og maður á frekar erfitt með að átta sig á þeim tilfinningum sem hringla þarna inni. Nú er þetta búið, og hvað svo ? Allskonar spurningar og pælingar skjóta upp kollinum og er frekar erfitt að finna ró í hugann. - Var þetta þess virði ? Af hverju var ég að þessu ? Er þetta eitthvað merkilegt ? Á ég að fara aftur ? Hvert á að fara ? - osfr. osfr. osfr. Engin svör og engar niðurstöður. Því er stundum haldið fram að þegar einstaklingur kemur heim úr stórferð ( mjög afstætt hvað það er ) að þá komin sálin nokkru seinna. Meiningin er sú að öll upplifunin er að síast inn hægt og rólega og það tekur í raun þó nokkurn tíma fyrir mann að meðtaka það sem maður var að gera. Þetta upplifðum við bræður árið 2007 þegar við fórum hringinn í kringum jörðina og trúlega er það sama að gerast hér. Þetta verður bara að hafa sinn tíma.
En ferðinni er ekki lokið þrátt fyrir að markmiði okkar sé náð. Við erum nú litlum bæ í Argentínu, og erum á leið til norðurs, til Buenos Aires. Erum búnir að hjóla í tvo daga sömu leið og við fórum suður eftir, - sem okkur finnst ekki gaman, - og ef allt gengur vel, verðum við komnir til borgarinna á miðvikudagskvöld. Aftur erum við búnir að vera berjast við vind, kulda og vegi, og satt að segja er það mun leiðinlegra í þetta skiptið. Öll spenna og tilhlökkun farin og nú erum við bara á svokallaðri ferjuleið. Það eru þær leiðir sem okkur þykja leiðinlegar og erum í raun bara farþegar á mótorhjólunum. Höngum á og höldum okkur fast í níu til ellefu tíma á dag. Svo spyrja menn hvort það sé ekki alltaf gaman ! Í dag var rokið svo mikið, - örugglega kringum 30 metra á sekúndu þegar verst var, og við rétt gátum hangið á veginum, mátti oft ekki miklu muna, - og þegar trukkarnir koma svo æðandi á móti okkur og eru vindmegin, þá er eins og við séum lamdir í hausinn með hamri þegar við mætum þeim. Mikil átök og mikil læti.
Nú er bara að vona að okkar elskulegu mótorhjól haldi út túrinn, - því eins og áður hefur komið fram, þá eru nokkrir hlutir orðnir veeeeeeel slitnir svo vægt sé til orða tekið. Dekk, keðja og eitt og annað farið að þreytast verulega. Aðeins 2000 kílómetrar eftir.
Meira seinna..........líklega ekki.
We're finally at the bottom! As I mentioned last time, the city of Ushuaia is sometimes called "the bottom of the world". Einar and I reached our goal around noon on Friday and that's always exciting.
14/1/2015
Og þá er botninum náð, - fer ekki neðar ! Já, eins og ég sagði í síðasta pistli, þá er borgin Ushuaia oft kölluð "the bottom of the world" Við bræður náðum okkar markmiði á föstudaginn um hádegisbil og var það skemmtilegt og spennandi. Þetta er um það bil fimmtíu þúsund manna borg og því nokkru stærri en ég átti von á. Þarna fara fram miklir flutningar, útgerð og nú síðustu ár hefur túrismi verið að aukast mjög mikið. Eftir að hafa hjólað um sléttur Patogoníu dagana á undan, og barist þar við vind og kulda stanslaust, var mjög skemmtilegt og upplífgandi að hjóla inn í nýtt umhverfi. Ushuaia er nefnilega staðsett vestast á skaganum og í raun ná fallegu stóru fjöllin sem liggja vestan megin í Chile, þarna niður eftir og því var það mikil sæla að hjóla þarna og njóta hrikalegra fjallanna með snævi þöktum tindumn annarsvegar og hins vegar djúpu dalirnir með árnar iðandi í rólegheitunum niður að sjó. Hvílík breyting. En eftir stutt stopp á þeim "nauðsynlegu" stöðum sem þarf að mynda og sjá, fórum við í gegnum borgina og inn í þjóðgarðinn sem er þar fyrir innan, - Tierra del Fuego national park. Þar var mikill fjöldi túrhesta eins og vera ber og þar er eitt þessara merkilegu skilta sem allir verða að eiga mynd af sér við. Við vöktum þó nokkra athygli þarna sem jókst eftir því sem við biðum þarna lengur. Þannig er, að skiltið er fyrir innan nokkra tréstólpa sem reknir eru í jörðina og eru til að hindra að bílar fari þarna að. En að sjálfsögðu vildi ég mynda mig hjá mótorhjólinu þarna og sætti því lagi þegar ekki margir voru við skiltið og ýtti hjólinu innfyrir og stillti því upp og Einar smellti af nokkrum myndum. Síðan gerði Einar það sama. Þegar þessu var lokið, var nú aftur komið mikið af fólki og einn túrhesturinn vatt sér að okkur og fór aðeins að spjalla, - pota og benda og spyrja allskonar spurninga. Við nutum þessa bara ágætlega, sælir og glaðir að loknum stórum áfanga, - veðrið gott og allt eins og blómstrið eina. En semsagt, þegar maðurinn var um það bil að hætta að spjalla, spurði hann hvort hann mætti ekki standa á milli okkar og konan að smella af einni mynd af sér. Við héldum það nú og myndin var tekin og vafalaust sett í netheima eins og svo margar myndir í dag. En það sem gerðist í framhaldi, sáum við ekki fyrir. Einhver sá þennan mann stilla sér upp á milli okkar, og kom hann líka og spurði að því sama. Aftur var svarið já og ekki leið á löngu þar til að biðröð var búin að myndast og allir vildu fá að vera með á mynd með okkur. Þarna fór semsagt um það bil klukkustund í þessar myndatökur og skemmtum við okkur alveg konunglega, - vorum baðaðir frægðarsólinni eitt augnablik. En að lokum fjaraði þetta út og við héldum aftur í borgina. Þar var að sjálfsögðu haldið upp á þetta með góðum mat og drykk og skemmtilegum sögum.
En eins og svo margir hafa örugglega upplifað einhverntímann, þá kemur ákveðið tómarúm strax eftir svona áfanga. Þannig leið okkur strax daginn eftir þegar við lögðum af stað til baka. Þetta tómarúm er svolítið stórt í huganum og maður á frekar erfitt með að átta sig á þeim tilfinningum sem hringla þarna inni. Nú er þetta búið, og hvað svo ? Allskonar spurningar og pælingar skjóta upp kollinum og er frekar erfitt að finna ró í hugann. - Var þetta þess virði ? Af hverju var ég að þessu ? Er þetta eitthvað merkilegt ? Á ég að fara aftur ? Hvert á að fara ? - osfr. osfr. osfr. Engin svör og engar niðurstöður. Því er stundum haldið fram að þegar einstaklingur kemur heim úr stórferð ( mjög afstætt hvað það er ) að þá komin sálin nokkru seinna. Meiningin er sú að öll upplifunin er að síast inn hægt og rólega og það tekur í raun þó nokkurn tíma fyrir mann að meðtaka það sem maður var að gera. Þetta upplifðum við bræður árið 2007 þegar við fórum hringinn í kringum jörðina og trúlega er það sama að gerast hér. Þetta verður bara að hafa sinn tíma.
En ferðinni er ekki lokið þrátt fyrir að markmiði okkar sé náð. Við erum nú litlum bæ í Argentínu, og erum á leið til norðurs, til Buenos Aires. Erum búnir að hjóla í tvo daga sömu leið og við fórum suður eftir, - sem okkur finnst ekki gaman, - og ef allt gengur vel, verðum við komnir til borgarinna á miðvikudagskvöld. Aftur erum við búnir að vera berjast við vind, kulda og vegi, og satt að segja er það mun leiðinlegra í þetta skiptið. Öll spenna og tilhlökkun farin og nú erum við bara á svokallaðri ferjuleið. Það eru þær leiðir sem okkur þykja leiðinlegar og erum í raun bara farþegar á mótorhjólunum. Höngum á og höldum okkur fast í níu til ellefu tíma á dag. Svo spyrja menn hvort það sé ekki alltaf gaman ! Í dag var rokið svo mikið, - örugglega kringum 30 metra á sekúndu þegar verst var, og við rétt gátum hangið á veginum, mátti oft ekki miklu muna, - og þegar trukkarnir koma svo æðandi á móti okkur og eru vindmegin, þá er eins og við séum lamdir í hausinn með hamri þegar við mætum þeim. Mikil átök og mikil læti.
Nú er bara að vona að okkar elskulegu mótorhjól haldi út túrinn, - því eins og áður hefur komið fram, þá eru nokkrir hlutir orðnir veeeeeeel slitnir svo vægt sé til orða tekið. Dekk, keðja og eitt og annað farið að þreytast verulega. Aðeins 2000 kílómetrar eftir.
Meira seinna..........líklega ekki.
We're finally at the bottom! As I mentioned last time, the city of Ushuaia is sometimes called "the bottom of the world". Einar and I reached our goal around noon on Friday and that's always exciting.